Film: Hyde Park on Hudson

Hyde Park on Hudson is in hetzelfde bedje ziek als Hitchcock. Je kunt niet zeggen dat beide films afrekenen met een grote meneer. Daar hebben de makers het lef niet voor en het zou contraproductief zijn. Maar ze kunnen het niet laten om privézaken van de bekende grote meneer in kwestie breed uit te smeren. Was Hitchcock een voorbeeldige echtgenoot? Was Franklin D. Roosevelt lief voor zijn minnaressen? Een twaalfjarige kan interessantere vraagstukken bedenken.

Hyde Park on Hudson is gebaseerd op de brieven en dagboeknotities van Daisy Suckley, een verre nicht van Franklin D. Roosevelt, een van de grote presidenten die de Verenigde Staten van Amerika voortbrachten. De film doet hun affaire uit de doeken, maar zoomt vooral in op de bloemetjes en de bijtjes. Meneer de president neemt haar graag mee voor ritjes met de auto door idyllische landschappen en wuift de veiligheidsdiensten weg als hij avances wil maken. Seks blijft buiten beeld.

Bang dat het presidentiële overspel dramatisch weinig gewicht heeft, ergens wel beseffend dat Daisy Suckley in weinig van een trezebees verschilt en niet vies van enig opportunisme, komen regisseur Roger Michell (Notting Hill) en zijn scenarist uit bij een tweede grote verhaallijn. George VI, de stotterende koning uit The King's speech, en zijn vrouw Elizabeth komen op staatsbezoek.

De Britse vorst moet de president vragen om te helpen als Adolf Hitler het in zijn hoofd zou halen om een tweede wereldoorlog te beginnen en weet niet goed of zijn status het wel toestaat om voor de ogen van de pers zijn tanden in een hotdog te zetten. Lachen! De Engelse en Amerikaanse pers waren niet mals voor Hyde Park on Hudson, maar ik pleit om twee redenen voor iets meer mildheid. De eerste luistert naar de naam Bill Murray. Twee: een scène of vier, vijf baadt in de aangename sfeer van mooie zomers om nooit te vergeten. Te smaken in zijn lichtvoetigheid.

Bill for president

Het maakt niet uit of een film goed of slecht is, met Bill Murray valt er altijd wat te beleven. Omdat hij nooit stopt de ongrijpbare Bill Murray te zijn. Omdat zijn gedachten, gebaren en gelaatsuitdrukkingen een andere logica volgen dan die van de rest van de wereld zonder dat zijn cool eraan moet geloven. Vijf vertolkingen om in te lijsten.

Ghostbusters (1984)
Spoken in de gootsteen, aardgeesten op de tram, who you gonna call? Ghostbusters natuurlijk. Aan hun efficiëntie is werk, maar vermaak is gegarandeerd. Murray steelt de show in deze dwaze maar tijdloze klassieker van de jaren 1980.

Groundhog day (1993)
In deze licht existentiële, letterlijk en figuurlijk tijdloze komedie beleeft een cynische weerman steeds opnieuw dezelfde dag. Murray kroont zicht tot wereldkampioen niet verpinken in repetitieve omstandigheden.

Rushmore (1998)
Murray speelt een uitgebluste, steenrijke zakenman die op dezelfde mooie lerares verliefd wordt als zijn zoon. Wes Anderson ontdekt dat de witte clown ook heel aangrijpend kan zijn. Hij geeft zijn mannelijke muze in al zijn films een rol. Zie ook The life aquatic with Steve Zissou.

Lost in translation (2003)
In het neonlicht van Tokio delen een versleten Amerikaanse filmster en een knappe meid een cultuurschok, een slecht huwelijk en cynische humor. "I am here being paid $2m for a commercial when I could be doing a play." Murray zorgt voor melancholie in het kwadraat.

Broken flowers (2005)
'Ik kan nog triestiger kijken,' denkt Murray en hij perfectioneert zijn act uit Lost in translation: niets zeggen, niet bewegen, weemoedig voor zich uitstaren en toch schitteren. In deze film van Jim Jarmusch is hij een verstokte vrijgezel die al zijn ex-lieven opzoekt in de hoop te achterhalen wie voor hem een zoon verborg.

zalen: Aventure, UGC Gulden Vlies