Film: The Hypnotist

Meubelen in elkaar vijzen voor je ze verkoopt, dat kunnen ze in Zweden niet, thrillers schrijven wel. En van die crimi’s vervolgens tv-series (Wallander) of films (Millennium) maken lukt ook al aardig. The Hypnotist leek gedoemd om minstens oké te zijn

The Hypnotist leek gedoemd om minstens oké te zijn. De mosterd werd gehaald bij een van de populaire boeken van het schrijversechtpaar Lars Kepler met ene Joona Linna als speurneus. Bovendien kon men Lasse Hallström (What's Eating Gilbert Grape?, Chocolat) overtuigen om nog eens een Zweedse film te draaien. Dat was van 1987 geleden.

Bij Hallström is het opletten geblazen voor meligheid en mooifilmerij maar je kan niet ontkennen dat hij métier heeft. Toch gaat The Hypnotist hopeloos de mist in. Was het niet van zijn heldenrol tijdens de climax, je kon inspecteur Joona Linna uit de film knippen. Hij loopt er meestal voor spek en bonen bij.

De 'hoe kan dit nu?' en 'waarom doet hij dat niet?' vragen stapelen zich op en, nog erger, je krijgt de tijd om er over na te denken. De doorsnee aflevering van Wallander is een stuk spannender en daar moet je je luie zetel niet voor uit.

Jammer want er viel zeker iets te doen met het titelpersonage: een overspelige, sterke slaappillen slikkende arts die na brutale moorden terugkomt op zijn belofte om geen mensen meer onder hypnose te brengen.