Film: La Grande Bellezza

Paolo Sorrentino heeft zijn voorliefde voor het groteske niet onder controle, gaat ook voor gigantisch daar waar klein en subtiel meer aangewezen zijn. Waardoor het soms potsierlijk wordt. In This Must Be The Place vrij spel geven aan een als Robert Smith van The Cure verkleede Sean Penn, was géén goed idee. Met La Grande Bellezza schurkt hij tegen La Dolce Vita van Federico Fellini en La Terrazza van Ettore Scola aan.

Dat is voor sommige puristen reden genoeg om hem te verketteren. Maar een beetje megalomanie moet kunnen. En van barok is nog niemand dood gegaan. Of toch wel. In de openingsscène stuikt een toerist in elkaar na een overdosis Romeinse schoonheid.

Op die prelude volgt een feest waarop de beau monde van Rome uit de bol gaat alsof het nooit meer ochtend wordt. Sorrentino filmt de overgave met overgave. Te gefascineerd door de bling bling, de decadentie en de schoonheid van de lelijkheid om te moraliseren. Zijn film is een rondleiding in de mondaine wereld van de jetset van Rome, al een van de meeste mondaine steden ter wereld toen Jezus nog aan het kruis genageld moest worden.

De gids is onvergetelijk. Sorrentino's fetisjacteur Toni Servillo zet Jep Gambardella grandioos neer. De schrijver die het na een boek opgaf is de nachtraaf onder de nachtraven, degene die maar niet genoeg krijgt van het feesten. Tegelijk weet hij als geen ander de idiotie van een performance artieste te doorprikken en de niet te verdragen leegte van de botox&Berlusconi-generatie scherpzinnig te verwoorden. En dat in een stad waar zoveel schoonheid in verstopt zit dat het verlamt.

Want je moet Sorrentino nageven dat hij tussen alle gekte door, soms totaal onverwacht, de schoonheid filmt en ruimte laat voor melancholie die je niet zomaar van je afschudt. La Grande Bellezza balanceert prachtig en pronkerig op de grens tussen briljant en ridicuul.