Film: Les Miserables

Bespaar u zelf een miserabele avond. Ga vóór u tickets koopt voor deze bioscoopversie van de populaire West End musical na of u de liedjes wel kunt pruimen. Mogelijkheden genoeg in dit tijdperk.

Ik weet dat veel mensen kippenvel krijgen van de dramatische muziek van de Fransman Claude-Michel Schönberg en de bijhorende teksten van Alain Boublil (origineel Frans) en Herbert Kretzmer (voor het Engels libretto). Maar mij raken de nummers niet. Het ene crescendo geselt de oren en daar is het volgende al. Er komt geen einde aan de bombast. Er zijn een paar leuke deuntjes maar die worden zo vaak herhaald dat je ze beu bent nog voor het licht weer aangaat. De teksten zijn hoogdravend, simplistisch en/of rijmelarij.

Met die mening zijn miljoenen mensen het niet eens. De musical lokt in verschillende versies al sinds begin jaren tachtig volle zalen. Tom Hooper, de regisseur van The King's Speech, profiteert in de openingsscène van de extra mogelijkheden die hij ter beschikking heeft. Hij kan zich zoveel decorwissels veroorloven als hij maar wil en kan zoveel natuurgeweld en sterrenhemels integreren als hij maar wil.

Daarom begrijp ik niet goed dat hij vervolgens zijn acteurs zo vaak opsluit in kamers. De beslissing om de acteurs live te laten zingen op de set en niet met achteraf opgenomen studiomateriaal te werken, draait wel goed uit. Het hoeft niet allemaal perfect gezongen te zijn. Het gaat om de emotie.

Kruimeldief
Hugh Jackman is in zijn element als Jean Valjean, de kruimeldief die na een zware werkstraf een andere identiteit aanneemt. Russell Crowe is een minder begenadigde zanger (wat niet geeft) en speelt de hardvochtige politie-inspecteur nogal stijf (wat wel geeft). Anne Hathaway heeft maar een kleine rol als stervende moeder / prostitué maar gaat tot het uiterste om van I dream a dream een tranentrekker te maken die je nooit meer vergeet.

Het is bravoure om de bravoure. Vooral omdat Hooper maar blijft benadrukken dat ze zingt terwijl hij haar filmt. Hij filmt zijn zangers van zo dichtbij dat je schrik krijgt dat hij gaat proberen om de camera voorbij hun strottenhoofd te duwen. Af en toe pakt het emotionele geweld wel. Bijvoorbeeld tijdens de lange finale die Franse anti-monarchistische revolutie van 1832 romantiseert. De fotogeniek aangebrachte modderstrepen en andere vormen van armoe-chic moet je er bij nemen.