Film: Lincoln

Op een heiligverklaring van Abraham Lincoln, de illustere zestiende president van de Verenigde Staten van Amerika, zat ik niet te wachten. Maar dat is Lincoln ook niet geworden. Dit uitstekend historisch en politiek drama spitst zich toe op zijn tumultueuze laatste vier maanden.

De desastreuze burgeroorlog tussen de Unie (de Noordelijke Staten) en de Confederatie (de Zuidelijke Staten) heeft al veel te veel levens gekost. De Unie is aan de winnende hand wanneer de anders zo behoedzame Lincoln tot ieders verbazing de afschaffing van de slavernij op de politieke agenda zet.

Door het dertiende amendement te laten stemmen, wil hij voor eens en voor altijd komaf maken met het verwerpelijk gegeven en gruwelijk idee dat een mens een ander kan toebehoren. Zijn republikeinse partij is voor, de democraten zijn tegen. Lincoln komt een twintigtal stemmen tekort.

De sterkste argumenten gaan niet volstaan. De mooiste bewoordingen gaan niet genoeg zijn. Het politiek schaakspel zal moeten gewonnen worden. Het verloop van de burgeroorlog mag niet tegenzitten. Stemmen moeten geronseld worden, om niet te zeggen gekocht. Politiek op zijn smalst maar ook politiek op zijn grootst. In Lincoln wordt twee keer meer gepraat dan in de doorsnee Franse praatfilm. Er wordt gespot met Lincolns neiging om op de gekste momenten verhalen te vertellen, een wapen als een ander.

Spielberg maakt cinema van gepraat
Daniel Day-Lewis gaat helemaal op in zijn personage. De immer intense acteur uit There will be blood en Gangs of New York maakt een goede kans om een derde Oscar te winnen. Maar hij is zeker niet de enige die straf staat te spelen. Steven Spielberg heeft het talent, de ervaring én de cameraman (de onvolprezen Janusz Kaminski) om van gepraat cinema te maken.

Als we maar één naam mogen noemen, dan Tony Kushner (Angels in America). De scenarist vertaalt de historische feiten en de complexe politiek naar helder, boeiend, relevant drama én schetst een menselijk portret van een groot man. Klasse.