Film: Man Of Steel

Superman is nooit mijn held geweest. Te sterk, te onkreukbaar, te voorbeeldig, te Amerikaans. Bovendien droeg ik als kind al niet graag onderbroeken boven mijn broek. In 2006 ondernam Bryan Singer een poging om de Man van Staal van onder het stof te halen maar dat was geen groot succes naar de normen van peperdure blockbusters. Vandaag probeert Zack Snyder het.

De regisseur die van bombast en overdaad houdt (zie 300 en Watchmen), wordt geruggesteund door Christopher Nolan en David S Goyer, de regisseur en scenarist van de laatste drie Batmans.

Dat kan de grote ernst van de reboot van de franchise verklaren en de ruime aandacht voor de angsten van de superheld. Vooral als jongeling zou Clark Kent met zichzelf in de knoop gelegen hebben. Wat heb je aan superkrachten als ze van jou een freak maken en je nog niet weet dat je van een andere planeet komt? Niet dat Superman op de divan van een psychiater terecht komt of zijn hart uitstort in een zelfhulpgroep.

Snyder zet vooral in op stunts, actie en speciale effecten. Daar is hij redelijk bedreven in maar ook niet meer dan dat. De openingssequentie (de laatste uren van de planeet Krypton) lijkt op recente Star Wars, de finale doet aan Transformers denken. Het wereldrecord wolkenkrabbers in gruzelementen doen vallen, sneuvelt. Grote complimenten zijn dat niet. Kwantiteit haalt het van kwaliteit. Ook wat de nevenpersonages betreft. Amy Adams, Kevin Costner, Diane Lane, Russell Crowe en Michael Shannon krijgen speeltijd als respectievelijke reporter en liefje Lois Lane, de adoptief-ouders, vader Jor-El en de gemene generaal Zod. Het ligt niet aan de acteurs dat die personages geen diepgang hebben. De Brit Henry Cavill maakt geen slechte beurt als Superman. Met dank aan zijn indrukwekkende borstkast, een wenkbrauw die als het moet duizend keer fronst en het feit dat hij geen rode onderbroek boven de boek moet dragen. Yep, Superman heeft stijladvies aanvaard. Tijden veranderen.