Film: Midnight’s Children

Met de film Middernachtskinderen schept regisseuse Deepa Mehta een beeld van hoe het Indië, Pakistan en Bangladesh verging in de halve eeuw die volgde op het einde van Brits-Indië. De film slabakt gaandeweg.

Salman Rushdie kennen we als de schrijver die in 1989 moest onderduiken omdat de Iraanse ayatollah Khomeini een fatwa over hem had uitgesproken omwille van enkele godslasterlijke passages in De Duivelsverzen. Een veel beter boek dan De Duivelsverzen is Middernachtskinderen. Dat is verfilmd door Deepa Mehta die eind jaren negentig naam maakte met de trilogie Fire, Earh en Water.

Net als Rushdie woont ze in het buitenland maar vertelt ze graag en met de nodige kritische zin over Indië. Dat komt goed uit want Middernachtskinderen is een magisch-realistisch epos over hoe het Indië, Pakistan en Bangladesh verging in de halve eeuw die volgde op het einde van Brits-Indië. De middernachtskinderen zijn kinderen die geboren werden op het moment dat Indië onafhankelijk, op 15 augustus 1947.

Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Saleem. Dat is de zoon van een arme straatzanger maar hij wordt in het kraambed verwisseld met het middernachtskind van een rijke clan. Saleem en Shiva leiden dus elkaars, door het noodlot niet gespaard leven en komen lijnrecht tegenover elkaar te staan.

De eerste hoofdstukken van de film vallen zeer goed mee. Fraaie fotografie, goeie acteurs, een ambitieus verhaal en de kleuren geven je zin om je te laten meeslepen. Maar gaandeweg slabakt de film. Rushdie heeft de stem noch het talent om de (zeer nodige) vertelstem voor zijn rekening te nemen.

Je wordt met genoeg personages en gebeurtenissen opgescheept om een heel tv-seizoen mee te vullen. Een degelijke film had een goede film kunnen zijn als er meer afstand van het boek was genomen en er meer pagina's geschrapt waren. Rushdie zelf aan het scenario laten sleutelen was geen goed idee.