Film: This must be the place

Ik ben geen lid van de fanclub van Sean Penn. Hij hengelt met zijn vertolkingen zo fel naar aandacht. Dat is ook deze keer zo met dat verschil dat de theatraliteit ten minste amusant is.

De acteur uit Milk en Casualties of war speelt een gepensioneerde Goth rocker die rijkelijk kan leven van zijn royalty's maar zich wel nog dagelijks in het uniform hijst: een van vogelnest afgekeken kapsel, ravenzwarte kleren, zwarte mascara, rode lippen, treurende blik. Niet proesten als zijn beverige piepstem weerklinkt, is moeilijk.

Cheyenne kijkt er al lang niet meer van op dat hij nagestaard wordt. Vrij snel leef je met de vreemde vogel mee. Regisseur Paolo Sorrentino drukt net als bij Il Divo zijn stempel op de film: gewaagde camerastandpunten, uitgekiende camerabewegingen, bestudeerde enscènering. Hij kan het. Vreemd en jammer genoeg investeerde hij zijn talent in een verhaal dat de platgetreden paden niet verlaat.

De dood van zijn vader verplicht Cheyenne om met de boot van Ierland naar New York te varen. Daar vindt hij een nieuw doel in het leven: de Nazi opsporen die zijn vader in het concentratiekamp martelde. Op zijn gezapig tempo reist hij dwars door Amerika, eindelijk klaar om verantwoordelijkheid op te nemen. Pfff, wat is hier de onderliggende boodschap? Toch niet dat Goths in hun puberteit zijn blijven steken?

This must be the place is dik de moeite tot en met een geweldige scène met David Byrne. Dat is ongeveer half weg.

Sean Penns markanste verkledingen

1. Fast Times at Ridgemont High (1982)
Film: Een van de betere komedies over high school kids die uit zijn op seks, plezier en muziek. Scenarist Cameron Crowe putte uit eigen ervaring.
Vermomming: Lang blond haar, een te grote T-shirt of een hemd dat niet dicht geknoopt wordt zodat de stoere bast zichtbaar blijft. Maar wat Penns Surfer dude pas echt afmaakt is de wazige blik waarmee hij volhoudt van de dope te blijven.

2. We're no angels (1989)
Film: Neil Jordan verfilmt een scenario van David Mamet over twee ontsnapte gevangen die zich in de kerk verbergen en per abuis aanzien worden als priester.
Vermomming: Penn mag zich net als Robert De Niro in een zwarte soutane wurmen en een bonnet opzetten. Ook aan een witte kazuifel en een altijd te bij te hebben bijbel ontsnapt hij niet.

3. Carlito's way (1993)
Film: Een klassieker van Brian De Palma. Een drugdealer met Puerto Ricaanse roots wil na een celstraf op het recht pad blijven maar faalt jammerlijk.
Vermomming: Wat maakt van een onherkenbare Penn de hatelijk aalgladde advocaat David Kleinfeld? Het brilletje helpt maar de show wordt gestolen door de pruik: een krullenbos à la Jean-Marie Pfaff.

4. Sweet and lowdown (1999)
Film: Woody Allen viert zijn liefde voor de jazz bot in dit pseudo-documentair portret van Emmet Ray, een door Django Reinhardt geobsedeerde jazz-virtuoos die zichzelf in nesten werkt.
Vermomming: Penn goes Django. De gitaar is een verlengstuk van de arm en de sigaret van de lippen. Maar het snorretje speelt alles en iedereen naar huis.

5. I am Sam (2001)
Film: Verschrikkelijke film over een achterlijke man die vecht voor het behoud van de voogdij over zijn zevenjarige en nu al slimmere dochter.
Vermomming: Penn stelt de man met een laag I.Q. voor als iemand die niet weet wat hij met zijn handen moeten doen en continue rondloopt met een mondopening waar een tennisbal in past. Goed voor een Oscar-nominatie.