Film: Paradies: Hoffnung

In cinefiele middens wordt Ulrich Seidl op handen gedragen. Paradies: Hoffnung, het slotstuk van zijn Paradies-trilogie, werd voorgesteld in Berlijn. Deel één (Liebe) was voor Cannes, deel twee (Glaube) voor Venetië.

De Oostenrijker weet waar de camera moet staan en wat je moet doen als je wilt dat je film er tegelijk uitziet als een documentaire én als een aaneenschakeling van tableaus, maar ik begrijp zelden waar hij naartoe wil (nergens?), deel zijn pessimisme niet en vind dat hij het héél moeilijk heeft om een idee of stelling te ontwikkelen of variatie aan te brengen in zijn steriele kijk op de wereld.

Niemand die zo lang op dezelfde nagel kan kloppen als Seidl. In het voor zijn doen vrij makke Hoffnung wordt dikke tiener Melanie, de dochter van de vijftigjarige sekstoeriste Teresa uit Liebe, door de godsdienstwaanzinnige Anna Maria uit Glaube afgezet in een dieetkamp.

Als ze niet afgeblaft wordt door een sportleraar met heimwee naar het fascisme, fantaseert ze met haar kamergenoten over seks.

Aangezien Seidl regisseert en hij er plezier in schept om nog wreder toe te slaan dan het noodlot, wordt Melanie tot over haar oren verliefd op de dokter. De grijzende, magere vaderfiguur is zo verveeld dat hij zich haar toenaderingspogingen een tijdlang laat welgevallen. De titel is iets minder cynisch dan gevreesd. Veel verschil maakt dat niet.

Zalen: Galeries