Film: Pinocchio

Geen honderdste van een millimeter groeit mijn neus wanneer ik beweer dat Pinocchio een te mooi personage is om niet opnieuw en opnieuw op te voeren in poppenspel, prentenboek, muziektheater en film. Zo denkt ook de Italiaan Enzo D'Alò (Lucky & Zorba) erover.

Enzo D'Alò ziet niet in waarom er naast de bekende animatiefilm van Walt Disney geen plaats zou zijn voor andere animatiefilms. Het moet gezegd dat zijn deels in Brussel getekende versie van het fantastische sprookje van Carlo Collodi de Italiaanse roots van Pinocchio niet uitgomt, maar in de verf zet.

Ook inhoudelijk worden andere accenten gelegd. De levende, pratende marionet is veel meer een bengel die huilt, praat, lacht, redeneert en liegt zoals alleen zelfzuchtige, onschuldige kinderen dat kunnen. De arme schrijnwerker Geppetto ziet alle kleuren van de regenboog met zijn levenslustige, avontuurlijke zoon.

Achteraf begrijp je maar al te goed waarom D'Alò zijn film opdraagt aan alle vaders. Aan het scenario had wel nog iets langer gesleuteld kunnen worden. De start is aarzelend, het 'en toen gebeurde dit en toen gebeurde dat'-gehalte te hoog.

Gelukkig raak je steeds meer onder de indruk van Collodi's fantasie, en die van Lorenzo Mattotti. De bekende Italiaanse striptekenaar bepaalde het unieke kleurenpalet, de uitgezuiverde, geësthetiseerde decors en de vele fascinerende personages zoals marionettentiran Mangefeu, bedriegers Kat en Vos en de Groene Visser.

zalen: Galeries, Kinepolis, Vendôme