Film: Play

Als een volleerde socioloog denkt Ruben Östlund na over mens en maatschappij, met dat verschil dat hij zijn bevindingen en analyses niet verwerkt in rapporten maar in speelfilms. In die films expliciteert de Zweedse regisseur (Involuntary) zijn ideeën niet, hij laat vooral veel zien.

Het denkwerk is voor de kijker. Daar is de vorm volledig aan aangepast.

Östlund werkt met sequentie-opnames en real time. Hij geeft de toeschouwer het gevoel erbij te zijn op het moment dat de dingen gebeuren. Dat is zelfs voor verstokte voyeurs een onaangenaam, confronterend gevoel.

We zijn getuige van de perfecte overval, uitgevoerd door een groep kinderen van twaalf tot veertien jaar. Zij gebruiken geen fysiek geweld, maar vertrouwen op een verbijsterend ingenieus rollenspel dat genadeloos profiteert van de zwakke plekken in ons besturingssysteem.

Met een feilloze retoriek en een arsenaal aan psychologische trucs, krijgen ze drie jonge tieners die er warmpjes bij zitten zover dat ze meer dan uur met hen door Göteborg reizen. Zogezegd om hun kleine broer op te zoeken wiens mobiele telefoon gestolen werd. Een toestel dat als twee druppels water lijkt op het toestel van een van de slachtoffers...

Play is helaas meer een snelcursus sociale psychologie dan een emotioneel meeslepende speelfilm. Interessant maar kurkdroog.

zaal: Flagey