Film: Riddick

Zoals elke actieheld heeft ook Vin Diesel een fase gehad waarin hij meende te moeten tonen dat hij ook andere trucjes kon. Plots zagen we hem als kinderoppas in een komedie (The pacifier) of voor Sidney Lumet een maffioso spelen die zichzelf voor de rechtbank verdedigt (Find me guilty). Ondertussen heeft Diesel ingezien dat de fans hem liever zien slaan, brullen en springen én dat hij daar véél meer geld mee verdienen kan.

De kaalhoofdige spierbundel met een grafstem duikt tegenwoordig weer op in alle vervolgen van de films waarmee hij beroemd geworden is. Fast & furious 7 zit in de pijplijn, net als de tweede xXx.

Bij Riddick staat de teller nu op drie. Het is er eentje voor de fans geworden. Je ziet dat het budget voor decors en CGI niet eindeloos was. De film duurt te lang en weet in het derde deel helaas niet meer te verrassen. Maar in het eerste deel was ik wel mee met de B-filmpret.

Riddick is voor de zoveelste keer voor dood achtergelaten op een zogoed als onleefbare planeet. Dat brengt het beste naar boven in deze overlevingsmachine van de primitiefste soort. Woeste scifiwolven worden getemd, reuzenschorpioenen maanden aan een stuk bestreden in de kale decors van Mad Max of Conan the barbarian. Dat de geestigheden uit de voice-over soms ridicuul zijn, hoort erbij, maar de misogynie is nergens goed voor.

zalen: Kinepolis, UGC De Brouckère