Film: Side Effects

Vakmanschap en branie. Die zeldzame combinatie maken van de onnavolgbare Steven Soderbergh een van de interessantste filmregisseurs van de voorbije twintig jaar. Halt! Hoewel Side Effects zomaar even zijn laatste film zou kunnen zijn, moeten we onze eulogie voortijdig afbreken.

Het is een veel te goeie film om het over iets anders te hebben dan de film zelf. Het begint als een sober psychologisch drama over een jonge vrouw (Rooney Mara) die haar angststoornissen en depressie niet meer onder controle heeft na de terugkeer van haar echtgenoot. Die zat een celstraf uit voor financiële handel met voorkennis. Hebzucht is een van de vele thema's.

Na een zelfmoordpoging komt de vrouw onder de hoede van een jonge psychiater met veel goede bedoelingen maar ook veel goesting in het geld dat samenwerken met de farmaceutische industrie oplevert. Het is Jude Laws beste vertolking in jaren. We lijken vertrokken voor een schets van onze behoefte aan pillen zoals Zoloft, Lexapro en Wellbutrin om te kunnen functioneren en niet doodongelukkig te zijn. En voor een aanklagen van de praktijken in de farmaceutische industrie, een beetje zoals Traffic de drugsbestrijding onder de loep nam.

Maar vervolgens zet Soderbergh koers richting pure Hitchcock met Jude Law als de niet zo onschuldige zondebok die zich moet verweren om niet te verzuipen en zelfs met de groteske plotwendingen waar Brian De Palma zot van is. Een slim gemonteerde, vernuftig opgebouwde, knap-efficiënt in beeld gebrachte thriller die weet te boeien en nog ergens over gaat ook. Kwam het maar wat vaker voor.