Film: Silver Linings Playbook

Acht Oscar-nominaties had de nieuwe film van David O. Russell (Three kings, The fighter), waarvan die van beste actrice afgelopen zondag door Jennifer Lawrence verzilverd werd. Dat creëert te hoge verwachtingen.

De mix van drama, komedie en romantiek is genietbaar. Maar je moet ertegen kunnen dat O. Russell dicteert wat je moet voelen en wanneer je moet lachen.

Zelf genoot ik met volle teugen, maar achteraf lag Hemingway op de maag. Dat zit zo. Na een lange hospitalisatie wil de bipolaire Pat zijn vrouw terugwinnen. Tiffany, een meisje dat noodgedwongen even vertrouwd is met Klonopin en Trazodone als hij, is bereid te helpen als hij haar danspartner wordt.

Jennifer Lawrence krijgt beduidend minder speeltijd dan de energieke Bradley Cooper, maar is de ster van de dansvloer.

De grootste troef van de film is de snelle uitwisseling van snedige dialogen. Hoe drukt Hemingway dan de pret? Vroeg in de film maakt een manische Pat ouders Robert De Niro (minder slecht dan anders) en Jacki Weaver om vier uur 's nachts wakker omdat hij het einde van A farewell to arms verfoeit en keilt het boek van Ernest Hemingway door het raam. Hij vindt een happy end een morele verplichting. De film heeft een clichématig happy end. Een verplicht happy end is even grote onzin als geloven dat geluk vinden en geestesziekten overwinnen een kwestie van wilskracht is.

zalen: Kinepolis, UGC De Brouckère, UGC Gulden Vlies