Film: Sinister

Onderzoekers van de universiteit van Westminster pakten vorige week uit met het bizarre nieuws dat je door in je luie zetel naar horrorfilms te kijken evenveel calorieën verbrandt als tijdens een wandeling van een halfuur. Sinister is gesneden koek voor wie volgens deze methode vermageren wil.

De film waarmee Scott Derrickson zijn flop The day the earth stood still wil doen vergeten, jaagt je een handvol keren de stuipen op het lijf. Er heerst van bij het begin een sombere sfeer van ellende. De klassieke schokeffecten en de efficiënte muziek/sound design doen hun werk.

Ethan Hawke is een goede acteur. Je moet minder je ongeloof aan de kant schuiven dan bij de doorsneehorrorfilm van tegenwoordig. Al blijft het aantal scènes in het donker verdacht groot voor een verhaal dat zich in het tijdperk van de lichtschakelaar afspeelt en is het moeilijk te geloven dat de getroffen familie niet veel en veel sneller het spookhuis verlaat.

Het bovennatuurlijke element staat tot onze spijt een interessantere plotlijn in de weg. Een schrijver die wanhopig weer wil aanknopen bij het succes en de roman van weleer, verhuist met zijn twee kinderen en stilaan haar geduld verliezende echtgenote naar het huis van een familie die ophield te bestaan, bengelend aan een tak met een strop om de hals. Op zolder vindt hij een doos vol Super 8-films van een boeman die idyllische familietaferelen filmt alvorens de geportretteerden gruwelijk te vermoorden. De schrijver kan er zijn ogen niet van afhouden.

Sinister is een degelijke horrorfilm, maar hier zat meer in.

zalen: Kinepolis, UGC De Brouckère