Film: Stoker

Schaamteloos manipulatief, hopeloos barok en zwaar gestoord: o wat is de eerste Engelstalige-film van de Koreaanse beeldenstormer Park Chan-Wook genieten. Stoker schiet uit de startblokken als een variatie op Shadow Of A Doubt van Alfred Hitchcock.

Op haar achttiende verjaardag verliest de eenzelvige, nog niet ontloken India (Mia Wasikowska) haar vader. Zijn plaats aan tafel wordt ingenomen door een oom die ze niet kent en die een ongezonde belangstelling voor haar aan de dag legt. Bij het spel van aantrekken en afstoten tussen sinistere grote verleider Charlie (Matthew Goode) en de niet te verleiden, haar onschuld van zich afschuddende India is een derde partij betrokken: India's moeder (Nicole Kidman). Ze zegt dat ze niet kan wachten tot het leven haar dochter aan flarden scheurt. Hoe lief.

Dit is niet de eerste film over een een familie met zoveel geheimen, ziekelijke afwijkingen en gevaarlijke gevoelens dat je niet kunt jaloers zijn op hun enorme materiële welstand maar wel een die kan tellen. Vooral omdat de waanzin en duisternis alleen maar toenemen. Met de werkelijkheid heeft het weinig te maken. Park Chan-Wook (Oldboy) creëert zijn eigen perverse nachtmerrie. Subtiel is die allerminst. Je kunt moeilijk naast de symboliek (de spin, de schoenen) kijken. Een quatre mains op de piano wordt pure seks.

Sardonisch
Eros en thanatos mogen weer eens dansen. Met de grens wordt geflirt maar potsierlijk wordt het niet. Humor voorkomt ernst die dodelijk zou zijn. Sardonischer dan Stoker wordt het niet. Toestaan dat Park Chan-Wook met je voeten rammelt, een voorwaarde om van de film te genieten, is niet moeilijk. Camerawerk, enscènering, vormgeving, muziek en montage zijn buitengewoon. Bizar, bezwerend, geweldig.