Film: Superstar

Klinkt het blasé als ik zeg dat ik uitgekeken ben op het thema bekendheid of de celebrity-cultuur? Heeft bijvoorbeeld Woody Allen dat niet al meermaals uitgespit? Er is een frappante gelijkenis tussen een van de verhaallijnen in zijn laatste worp, 'To Rome with love' en de vijfde speelfilm van Xavier Giannoli.

Bij Woody Allen speelt die akelige Roberto Begnini een doodnormale Romein die van de ene dag op de andere beroemd is en zich geen raad weet met journalisten die bijna in zwijm vallen als hij vertelt wat er 's morgens op zijn boterham lag.

Bij Giannoli speelt Bienvenue chez les Ch'tis-vedette Kad Merad een anonieme man die abrupt voor een superster aanzien wordt. Zijn Martin Kazinski wil niet beroemd zijn en heeft het niet begrepen op gedweep met mensen die beroemd zijn omdat ze beroemd zijn. Maar dat mag niet baten.

Volgens televisiemadam Fleur Arnaud (Cécile de France, immer overtuigend) is zijn weigering nou net de reden van zijn populariteit. Ze probeert te ontcijferen waarom hem dit overkomt. Maar de waarom-vraag is niet wat Giannoli bezig houdt. Hij past ook (voor een groot deel) voor een gemakkelijke satire op de celebrity-cultuur. De regisseur van À l'origine en Quand j'étais chanteur onderzoekt het drama van een man die slechts vaststellen kan dat hij geen enkele greep heeft op zijn leven. Het enige wat de levende speelbal kan doen is proberen zijn waardigheid niet te verliezen. Allemaal best wel interessant maar spijkers worden hier niet met koppen geslagen. Eerder een degelijke dan een uitdagende film.