Film: Sur la planche

Onrustwekkend dat geen enkele Belgische verdeler deze razende film opgepikt heeft en dat het alleen maar aan de goede smaak en gezonde interesses van Cinema Nova te danken is dat Sur la planche in Brussel vertoond wordt.

Zonder achterom te kijken of rekening te houden met gevoeligheden en vastgeroeste ideeën dompelt de Marokkaanse Leïla Kilani je onder in de alledaagse werkelijkheid van Tanger. Naast wijd opengesperde ogen (tot zo ver de romantiek van legendarische kosmopolitische havenstad) hou je aan die ervaring ook rooie oortjes over. Zeggen dat Badia geen blad voor de mond neemt, is een gooi doen naar de prijs voor het eufemisme van de week. Ze denkt sneller dan haar schaduw en vuurt haar woorden en waarheden zo trefzeker af dat ze een tv-journaliste, steenrijke rapper of hippe dichter zou moeten zijn.

Om te overleven moet ze krabben, tegen een hongerloon garnalen pellen, ritselen, achteroverslaan, vrijen, verdraaien en graaien wat kan. En waag het vooral niet om daar een verkeerd woord over te zeggen. Noch over haar vriendinnen. Geen Rosetta maar Imane, Nawal, Asma heten deze heldinnen. Ze weten wat te doen als de keuze bestaat uit eten of opgegeten worden. Vastberaden testen ze uit hoe ver ze over de schreef kunnen gaan. De camera weet hen amper te volgen. Aan hun stad, hun wereld, is nog veel werk. Maar met die energie en mondigheid moet dat mogelijk zijn. Een straffe film waar je veel van leert.