Film: Ted

'Ted' mijden als u het vliegend schijt krijgt van scheetgrappen. Of van vuile praat, vrouwonvriendelijke grappen, politiek incorrecte provocaties, platvloersheden, slapstick en al die andere vormen van humor waar de nette burger zijn neus voor zou moeten ophalen.

In mijn reptielenbrein is een grap goed of slecht. Van beide bevat Ted, de debuutfilm van de van de wilde animatieserie Family Guy bekende Seth MacFarlane, meerdere voorbeelden. Het basisidee lijkt goedkoop maar werkt uitermate goed.

Een sprekende teddybeer gedraagt zich als de meest ongewassene der ongewassen beren. Ted ziet er uit als de grote, zachte knuffelbeer die u altijd al had willen hebben en nooit kreeg maar vloekt, zuipt, neukt, vecht nog meer dan de stoute kerstman van Billy Bob Thornton in Bad Santa. En dat is grappig.

Omdat er snee zit op veel van Teds clownerieën, stunts en oneliners maar ook - en dat is geen detail - omdat de CGI-technologie voldoend geavanceerd is om zo'n pluisbeest geloofwaardig door een herkenbare wereld te laten lopen. Dat we met geen woord over het verhaal gelost hebben, heeft jammer genoeg een goede reden. Het lijkt op een van die mannen-die-maar-niet-volwassen-willen-worden-vertelsels van Judd Apatow maar stelt zeer weinig voor. Leegaard John (Mark Wahlberg) wordt door zijn vriendin Lori (Mila Kunis in een rol die bewijst dat het feminisme de strijd nog niet gewonnen) onder druk gezet om Ted buiten te werken.

Blowen
Met die pratende teddybeer deelt hij sinds 1985 lief en leed, een eufemisme voor blowen, drinken, luieren, feesten en scheten laten. Van belang is alleen dat Wahlberg voortdurend de ruimte deelt met Ted. Hij is namelijk de ernstige clown die zotte clown nodig heeft. Ted niet mijden als u graag eens lacht en daar gerust wat vetzakkerij en slechte smaak voor door de vingers wil zien.