Film: Una pistola en cada mano

In acht korte verhalen wordt het proces gemaakt van de Spaanse veertiger, met dien verstande dat je nooit goed weet waar en wanneer humor en bittere ernst in elkaar overgaan.

Het is me niet duidelijk hoe de verhalen elkaar versterken of welke meerwaarde de mozaïek biedt. Het wachten op een emotionele dreun, een geweerschot, een catharsis of iets anders dat de film memorabel maakt, wordt niet beloond. Maar daar staat wel tegenover dat het naar meerdere vignetten genoeglijk kijken is.

Wat er gebeurd en gezegd wordt, is niet spectaculair, maar een handvol acteurs van de bovenste plank weet toch te beroeren. Javier Cámara bijvoorbeeld, steward in Los amantes pasajeros en verpleger in Hable con ella van Pedro Almodóvar. Hij speelt een gescheiden man die zijn zoon afzet bij zijn ex, overweldigd wordt door spijt en op pathetische wijze probeert haar aandacht te trekken in de ijdele hoop op verzoening.

Sterk is ook de scène waarin twee vrienden elkaar sinds lang tegen het lijf lopen, maar zich geen houding weten te geven. De ene wil uithuilen op de schouder van de andere zonder te beseffen dat die er eigenlijk nog veel erger aan toe is.

Besluit van Una pistola en cada mano: niet de vrouwen zijn het zwakke geslacht. Maar wisten we dat niet allang?

Zaal: Vendôme