Film: Vallanzasca

Aan de geweldige Kim Rossi Stuart ligt dat niet. Hij is zo mogelijk nog beter als Renato Vallanzasca, een mooie jongen die weinig mooie dingen deed. In 1976 begon de heetgebakerde gangster aan een reeks bijzonder gewelddadige overvallen en ontvoeringen. De snelheid en brutaliteit waarmee hij de nummer één van de Milanese onderwereld werd, is verbazingwekkend.

Regisseur Michele Placido meent die felheid te moeten weerspiegelen in de film en kiest voor een verschroeiend tempo. De ene gespierde actiescène volgt de andere op. De spectaculaire ontsnappingen uit gevangenissen zijn een extra attractie. Vervelen doe je je niet. Maar veel voldoening schenkt het nerveuze gangsterdrama evenmin.

Wat de regisseur precies vertellen wil, blijft vaag. Vallanzasca's carrière in bewegende plaatjes samenvatten, lijkt Placido genoeg te vinden. De figuur roept nochtans veel vragen op. Waarom maken we een legende van een gewetenloze geweldenaar? Omdat hij er goed uitzag? Goed was in wat hij deed, ook al is dat verwerpelijk? Omdat hij de machthebbers te slim af was? De fascinatie (die van de regisseur, die van ons, die van de Italiaan, die van de media) wordt niet geëxploreerd.

zalen: Vendôme