Film: The Woman in Black

Voorzie een groot genoeg blad papier als u van plan bent streepjes te trekken bij elk cliché dat u tegenkomt. En toch moet een mens zich bedwingen om deze Britse horrorfilm niet te hypen. Hoe kan dat nu? Het is bijzonder prettig om nog eens ouderwets op te wippen van de schrik of de kriebels te krijgen van de onheilszwangere sfeer die over de film hangt als een mist die maar niet wil optrekken.

The Woman in Black is een en al suggestie en vaart in tegen de stroom van horrorfilms die de grootste gruwel expliciteren en je proberen te doen wegkijken. De Saw-reeks is daar het bekendste voorbeeld van maar lang niet het enige.

De hoofdrol is voor Daniel Radcliffe. Hij valt niet door de mand maar daar is alles mee gezegd. Net als in de Harry Potter-films laat hij alle vreemde gebeurtenissen op zich afkomen zonder fel te reageren. Dat past gelukkig wel bij het ongelukkig personage.

De jonge advocaat Arthur Kipps wordt in Edwardiaans Engeland naar een dorp aan de de kust gestuurd om de erfenis af te handelen van de overleden mevrouw Drablow. Uiteraard trekt hij zich niets aan van de waarschuwingen van de vijandige dorpelingen om niet naar Drablows afgelegen half in zee liggende landhuis te gaan. Eel Marsh House is volgens de bijgelovigen de oorzaak van onverklaarbare kindersterfte.

In dat spookhuis kraken de trappen, piepen de deuren en wiebelen de lege schommelstoelen dat het niet mooi meer is. Spinrag hangt overal fotogeniek te wezen. Een pluim voor de ontwerpers. De dappere advocaat heeft net zijn vrouw verloren is bijgevolg extra vatbaar voor geestesverschijningen, genre het titelpersonage. De mosterd is men gaan halen bij een gotische roman van Susan Hills.

Regisseur James Watkins kwijt zich glansrijk van zijn taak: ons doen griezelen. De geluidsband is zijn sterkste wapen. In 2008 maakt hij reeds indruk met een horrorfilm, Eden Lake, maar dat was in een heel ander register en stijl. Duidelijk iemand om in het oog te houden.

zalen: Kinepolis, UGC De Brouckère