Film: To the Wonder

"Toon ons waar we U moeten zoeken." "Schijn Uw licht via ons." "We zijn gemaakt om U te zien." "U zit in mij." "Ik voel de warmte van het Licht." Is deze ketter eindelijk nog eens in een kerk geraakt tijdens een misviering? Nee.

Ik lees voor uit de notities die ik maakte tijdens de vertoning van de nieuwste film van Terrence Malick. Die is er nauwelijks twee jaar na Gouden Palm-winnaar The tree of life.

De notoire traagfilmer is een snelfilmer geworden. Hij is ook volgelingen aan het verliezen. Te veel banaliteiten die voor diepzinnigheden doorgaan. Te veel God. Te veel pirouettes van Olga Kurylenko die verwijzen naar het verloren paradijs. Te veel een herhaling van wat hij al heeft gedaan: een poëtische voice-over, impressionistische montage, majestueuze klassieke muziek en een overvloed aan wuivende grasvelden, wolkenformaties, wind en zonlicht waar je week en nederig van wordt.

Ik evenwel val Malick niet af. Natuurlijk botst zijn mystiek met mijn wereldbeeld en heb ik bedenkingen bij zijn vergelijking tussen de liefde tussen man en vrouw en de liefde van en voor een opperwezen (of entiteit). Maar zoals ik de intensiteit, spiritualiteit en schoonheid koester van een psalm, muziek van Bach of De kruisafneming van Rogier van der Weyden, zo geniet ik bij momenten ook van To the wonder.

Slechts bij momenten? Geen gebrek aan wonderlijke scènes of opnames, maar ze vormen geen sterk groter geheel. Javier Bardem is een priester die geen vreugde meer kent en hunkert naar Licht. Kurylenko is een Franse moeder die Ben Affleck naar Oklahoma vergezelt, maar gedesillusioneerd raakt wanneer de grote liefde is opgebrand.

zalen: Vendôme