Lourdes

Laat Lourdes links liggen als u vindt dat een film volledig te doorgronden moet zijn. De film van de Oostenrijkse Jessica Hausner is geen rechtstreekse aanval op of verdediging van het geloof, veeleer een intellectueel, afstandelijk maar gefascineerd aftasten van het geloof in mirakels

Al liegen de op locatie gedraaide, strak gekadreerde beelden niet: Lourdes is een bedevaartsindustrie. De commercie in wijwater en andere merchandising komt niet in beeld maar wel de dagelijkse choreografie/manipulatie die de massa moet toelaten om een mis bij te wonen of de grot te bezoeken waar Bernadette Soubirous in 1858 de maagd Maria meende te zien. Het zijn beelden die bijblijven.

Ook het verhaal heeft weerhaken. De tot aan haar nek verlamde Christine, een nieuwe glansvertolking van Sylvie Testud (Sagan, La môme), heeft zich opnieuw laten verleiden om met de hulp van jonge, levenslustige vrijwilligers en strenge nonnen op bedevaart mee te gaan. Ze ziet het meer als een kans om eens iets te beleven dan als een kans op een mirakel. De sfeer van treurnis slaat echter niet om in euforie wanneer het mirakel geschiedt en de verlamde even op eigen benen kan staan. Waarom zij en niet een ander? Iemand die het nog zwaarder getroffen heeft of voorbeeldiger is in het geloof. Het wonder wekt afgunst op, de dokters en kerkelijke instanties buigen zich routineus over het geval. De jonge vrouw vraagt zich aarzelend af of ze wel de goede persoon is. Is dat niet ontzettend wreed?