Passion: te veel kronkels

De aaneenschakeling van erotische scènes die de trailer belooft, krijgt u niet. Toen ik de nieuwe film van Brian De Palma zag, werd er meer gezucht en gekreund in de zaal dan op het scherm.

Vooral tijdens de doldrieste finale konden velen hun ergernis niet verbergen bij de zoveelste kronkel, verrassende wending, einde-dat-toch-geen-einde-is en de doelbewust troebel gemaakte grenzen tussen fantasie, nachtmerrie en (film)werkelijkheid.

Op mij had de climax een omgekeerd effect. In het laatste half uur gooit De Palma met een brede grijns alle remmen los en transformeert de saaie remake van een Franse thriller eindelijk in de perverse, opwindende cinema die we van de stilist verwachten. Dat is veel te laat om Passion nog een plaats naast Blow Out, Body Double of Dressed to Kill toe te kennen. Femme Fatale is al hoog gegrepen. Dat is niet te laat om alsnog gepassioneerd te worden.

De Franse thriller in kwestie heet Crime d'Amour en kan niet tot het beste werk gerekend van de overleden Alain Corneau. Aan de premisse ligt dat niet. Een psychologische oorlog vliegt uit de hand nadat een vrouw zonder verpinken gaat lopen met de eer die haar assistente toekomt.

Gehaaide reclame-agente
Rachel McAdams (The Notebook, Midnight in Paris) maakt geen al te goede beurt als de blonde Christine, een gehaaide reclameagente die dol is op machtspelletjes en van verleiden een kunst heeft gemaakt.

Noomi Rapace, Lisbeth Salander in de Millennium-trilogie, brengt het er beter van af. Ze is de veel te lieve assistente die zodanig vernederd, bestolen en gemanipuleerd wordt dat ze in de tegenaanval gaat. De soberheid van het eerste deel lijkt te vloeken met de over-dramatische muziek van De Palma's favoriete filmcomponist Pino Donaggio. Maar in de finale zijn de violen gelijkgestemd en doen ze lekker veel pijn aan de oren.