Pink Screens: James Franco is queer, my dear

Het Pink Screens Film Festival is toe aan zijn tiende editie en dat vinden de organiserende vrijwilligers een goede reden om er nog eens een lap op te geven. Niet dat ze dat soort verjaardagen nodig hebben om er in te vliegen. Het festival heeft niet toevallig wind in de zeilen. 2011 wordt het jaar van James Franco.

Wat voor vlees hebben we in de kuip met het Pink Screens Film Festival? In 2002 bundelden de vzw Genres d'à Côté en Cinema Nova de krachten om via een festival de veelzijdigheid van gender en seksualiteit te promoten. Er wordt gezocht naar films die een seksuele minderhedenproblematiek aankaarten, bij voorkeur met een vorm die iets toevoegt aan de inhoud. Vervolgens waakt men er over dat zowel mannen, vrouwen als transgenders vóór en achter de camera, aan bod komen. Om de evolutie van denkpatronen aan te tonen, worden enkele filmklassiekers opgevist. En men laat niet een paar films te selecteren die een groot publiek verleiden.

Whip it!
Zo wordt de slotfilm dit jaar geleverd door het kleine meisje dat E.T. op bezoek kreeg, zichzelf na turbulente tienerjaren opnieuw uitvond als comédienne en voortaan ook met mevrouw de regisseur mag aangesproken worden. Drew Barrymore kreeg in Amerika lovende kritieken voor Whip it. In die film laat een tiener uit een Texaans boerengat tot afgrijzen van haar moeder de schoonheidswedstrijden voor wat ze zijn en gaat helemaal op in het potige roller derby. Ellen Page (Juno) speelt de meid met pit. De openingsfilm zal de zaal een stuk minder vrolijk de nacht in sturen. In Circumstance volgen we twee jonge meisjes die in het leven willen bijten maar de pech hebben in Teheran te wonen. Atafeh en Shireen lijken aanvankelijk hun vrijheid en geluk wel te kunnen claimen. Ze zwemmen wel in zee als niemand kijkt, weten waar de leukste illegale feestjes zijn en faken enthousiast orgasmes tijdens het dubben van Milk en Sex and the city. Helaas is de repressie, intolerantie en controle veel complexer en vooral dichterbij dan ze vermoeden.

Franco à gogo
Als je in Spiderman 2, Rise of the Planet of the Apes, Howl, Milk en 127 Hours speelt en de Oscar-uitreiking mag presenteren aan de zijde van Anne Hathaway, is je bedje gespreid. Enkel een bloeiende carrière braafjes in stand houden, schenkt James Franco echter te weinig voldoening. Vol overgave stort de acteur zich op kortfilms, langspeelfilms en projecten die veel minder voor de hand liggen. Pink Screens plaatst die in de schijnwerpers.

Met beelden en scènes die sneuvelden op de montagetafel van My own private Idaho, maakte James Franco een nieuwe versie van de cultfilm van Gus Van Sant met River Phoenix en Keanu Reeves als prostituees op de dool. Michael Stipe van wijlen R.E.M. zorgde voor de muziek.

In Sal portretteert Franco Salvatore Mineo. Deze persoonlijke vriend van James Dean was na zijn rol in Rebel without a cause ook erg populair maar werd in 1976 dood gestoken. Met de kortfilm The feast of Stephen eert Franco Kenneth Anger, een van de eerste openlijke homoseksuele filmregisseurs. Een installatie van beeldend kunstenaar Carter maakt de Francofolie compleet. In die filminstallatie speelt James Franco in een neutraal decor fragmenten na uit zijn eigen vroegere films maar ook uit pakweg Safe van Todd Haynes of Seconds van John Frankenheimer. Pink Screens, here we come.