'Renoir': idyllisch maar teleurstellend

Tot de laatste snik is Pierre-Auguste Renoir blijven schilderen. Kromgetrokken vingers of niet, reumatische aanvallen die hem ’s nachts doen brullen van de pijn of niet. Het overlijden van zijn vrouw noch die gruwelijke Eerste Wereldoorlog kunnen hem tegenhouden om overdag de schoonheid te schilderen.

Aan wonderlijk zonlicht en bucolische decors geen gebrek. De Franse impressionist woont op een landgoed aan de Azurenkust. Meisjes uit de streek poseren naakt voor de meester. De laatste muze in een lange rij is niet op haar mond gevallen. Andrée Heuschling inspireert niet alleen de oude Renoir. Ze valt ook in de smaak van zoon Jean Renoir die gewond is teruggekeerd van het front. Ze moedigt hem aan om films te regisseren met haar in de hoofdrol.

Dat zal er ooit van komen, weet iedereen met een basiskennis van de filmgeschiedenis. Jean Renoir regisseerde meesterwerken zoals La règle du jeu. Maar in de film van Gilles Bourdos is het daar nog te vroeg voor. Jean Renoir weifelt. Het ontzag voor vader-kunstenaar en diens goede raad om zich door het leven te laten meevoeren, werkt verlammend.

De materie is niet oninteressant, de drie hoofdpersonages hebben een grote persoonlijkheid en de vertolkingen van Michel Bouquet, Christa Theret en Vincent Rottiers zijn goed tot zeer goed. Maar Bourdos doet er niet veel mee.

Dramatisch stelt Renoir teleur. Wat niet wil zeggen dat de brave, risicoloze film verveelt. De regisseur heeft zijn best gedaan om van een oude schilder die idyllische taferelen schildert, een idyllisch tafereel te maken. Een ideale film om een kleine twee uur lang te vergeten hoe nat en grijs deze winter voorlopig is.