Rouge Comme Le Ciel

Europese jeugdfilms hebben het schandalig moeilijk om een plekje te veroveren in onze bioscopen. Rosso come il cielo (Rood als de lucht) bestaat al een jaar of vijf en krijgt nu alsnog een bescheiden release na opmerkelijke successen in het festivalcircuit.

We leven mee met de tienjarige Mirco, die na een ongeluk met vaders geweer het zicht verliest. Daar houdt het onheil niet bij op. De wet verplicht zijn ouders om hem naar een instituut voor blinden en slechtzienden te sturen. En in het Italië van de jaren '70 waren de internaten nog van die akelige, religieus-militaire kampen. Mirco ziet af maar breekt niet en revolteert op de mooiste manier. Met de dochter van de conciërge zet hij stappen in de wereld. Een oude cassetterecorder blijkt een ideaal instrument om weer aan te knopen met zijn passie voor film. Door geluidsopnames sluw en met veel verbeelding te combineren maakt hij wonderlijke geluidssprookjes. Een leraar is onder de indruk maar de directeur neemt de recorder in beslag.

Rouge comme le ciel is gebaseerd op de jeugdjaren van Mirco Mencacci, een hoog aangeschreven geluidsingenieur met onder andere La meglio gioventù en een film van Antonioni op het CV. De film is eerder braaf dan vernieuwend. Regisseur Cristiano Bortone doet bijvoorbeeld weinig met de geluidsband. Maar we gaan niet mopperen nu er eindelijk nog eens een mooie, meeslepende, echte jeugdfilm loopt.