Scott Pilgrim vs. the World

Zoals Kick-Ass eerder dit jaar is Scott Pilgrim vs. the world te nemen of te laten. Deze kruising tussen een stripboek en een videogame is erg druk, fel gekleurd en lawaaierig en daardoor gedoemd om de oudjes en de bewakers van de goede smaak gillend de zaal uit te jagen.

Geen kwaad woord over wie deze kelk liever aan zich laat voorbijgaan. Maar ik heb me geamuseerd en weer even zestien gevoeld. De weer uitstekende Michael Cera (Juno, Superbad) speelt een domoor van een basgitarist. Hij fantaseert over de grote doorbraak maar is liever lui dan moe.

Belangrijker is dat hij tot over zijn oren verliefd is. Om bij het meisje van zijn dromen enigszins in de gunst te komen, correctie: opdat ze iets minder onbereikbaar zou zijn, moet hij haar zeven gemene ex-lieven een pak rammel geven. Die absurde 'dodelijke confrontaties' gebeuren in de stijl van videogames, en dan eerder die uit de prehistorie, toen er voor elke wafelkraam nog een lunapark bestond, dan die van nu.

Het hilarische concept is overgenomen van een stripreeks van Bryan Lee O'Malley. De uitvoering was in handen van Edgar Wright. De Brit die ons eerder liet schateren met het weinig subtiele Hot fuzz en Shaun of the dead is een kei in het mixen van genres en dat komt bijzonder goed van pas in een speelse pastiche. Een totaal niet serieus te nemen, wild en bovenal grappig curiosum.