A Somewhat Gentle Man

De openingsscène is veelbelovend. We herkennen de Zweedse acteerreus Stellan Skarsgård en er zijn geen piraten (Pirates of the Caribbean) of kwelende Meryl Streep (Mamma mia!) in de buurt om de pret te bederven.

Hij staart naar een poort. Een cipier komt aangelopen met een afscheidsgeschenk. De gevangenispoort schuift lateraal op, een Noorse door een snelweg doorbroken sneeuwvlakte slokt alles en iedereen op. Skarsgård aarzelt. De man is bang. Twaalf jaar cel, dat kruipt in de kleren. De cipier moet hem aansporen: rechtdoor lopen en niet omkijken. Hij zet vier stappen en kijkt wel om.

A somewhat gentle man bevat nog meer scènes die erg goed zijn. Maar regisseur Hans Petter Moland onderschat - denk ik - hoe moe en gelaten wij zelf worden van de parade van gedeprimeerde mensen die zich als een geslagen hond voortslepen door de dagen. Er wordt gevrijd maar hoe? De kleren blijven aan, het is zo voorbij, het lijkt een verplichting. Skarsgård breekt Bill Murray's wereldrecord emotieloos voor zich uit staren. Voor tegengewicht moet een vorm van poëzie zorgen, en een vorm van humor: onderkoeld, tragikomisch, soms een beetje absurd. De regisseurs uit het Noorden zijn er wel erg dol op.

Moland probeert te variëren op de clichés van het bekende verhaal van de gangster die weer vrijkomt en zich wel voorgenomen heeft om op het rechte pad te blijven maar daar niet in slaagt. De maatschappij gunt hem geen tweede kans. Het leven is niet fair. Verrassingen blijven uit.