Song for a raggy boy

“De samenleving moet nu afrekenen met haar demonen uit het verleden. De slachtoffers moeten opstaan en de stilte doorbreken. Kerk en staat moeten hun verantwoordelijkheid erkennen.” Het zijn niet de woorden van een getuige die verscheen voor de bijzondere commissie seksueel misbruik die het Belgische parlement vorige week opstartte, maar wat regisseur Aisling Walsh me vertelde in 2002. Verdeler CNC vindt het zinvol om haar film Song for a raggy boy opnieuw in de zalen te brengen.

De film is een bikkelharde aanklacht tegen de katholieke heropvoedingsgestichten die Ierland tot in de jaren 1980 tolereerde. Armeluiskinderen werden er voor het kleinste vergrijp naartoe gestuurd. Recht op een eigen identiteit, een eigen mening werd hen net als ernstig onderwijs ontzegd. Gezag dwongen de katholieke broeders af met terreur en geweld. De sadisten en pedofielen onder hen gingen ongestoord hun gang.

Walsh situeert haar waargebeurde verhaal in 1939 om een parallel te trekken tussen de strijd tegen het fascisme en de strijd van een lekenleraar (Aidan Quinn) tegen de mensonwaardige behandeling. De scènes waarin kinderen gemarteld worden zijn niet te harden. Walsh beweert dat het er in werkelijkheid nog veel erger toeging.