Star Trek Into Darkness: niets blijft hangen

'To boldly go where no man has gone before'. Het lijkt de ideale zin om de tweede Star Trek film van J.J. Abrams (Lost, Mission: Impossible 3, Super 8) en de twaalfde in de geschiedenis mee af te sluiten. In de jaren zestig van de vorige eeuw opende televisiereeks Star Trek met deze woorden die zo bevlogen avontuur beloven.

Toch zou ik er de film niet mee afgerond hebben. Want als J.J. Abrams één ding niet doet dan wel 'to boldly go where no man has gone before'. Star Trek Into Darkness is een van de betere blockbusters van het moment. Het tempo ligt hoog. De actiescènes behoren tot de betere in hun soort en de afwisseling tussen actie en intiemere momenten of tussen het onmetelijk heelal en de kleine ruimte tussen twee personen is vakwerk.

Geen verrassing, geen duisternis
Geëntertaind zijn we. Maar nieuw terrein wordt niet verkend. Kapitein Kirk en Spock hebben een ruzie bij te leggen. Van de door de titel beloofde en door de trailer gesuggereerde duisternis is niet veel te merken. Er is een bomaanslag in Londen, een ruimteschip dat wolkenkrabbers tot puin herleidt zoals die op die vermaledijde elf september 2001 in New York. Er wordt wat gekoketteerd met wraakgevoelens en misbruik van terroristische dreiging om extreme wapens te ontwikkelen en een oorlog te starten.

Maar niets blijft hangen en het laatste half uur wordt ons vermogen om ongeloof opzij te schuiven, op proef gesteld. Opmerkelijk is dat J.J. Abrams na zijn gewaardeerde herstart van de uitgebluste franchise, weer aansluiting zoekt bij de mythologie. Het blijft niet bij knipogen en hommages. Hele stukken van een dertig jaar oude Star Trek film worden uit het verleden geupgebeamed.