The Tree of Life

De meningen zijn verdeeld over de film van het Festival van Cannes waar het meest naar uitgekeken werd: The tree of life van Terrence Malick, de Amerikaanse regisseur die bekendstaat voor zijn perfectionisme en tableaus die de grote schilders naar de kroon steken.

Zijn vijfde film in 42 jaar is wat 2001: a space odyssey was voor Stanley Kubrick: een majestueuze poging om een glimp van de allesomvattende grootsheid van het leven te kristalliseren in film.

Adembenemend is de evocatie van het ontstaan van en het leven op aarde. Die kosmologische dimensie combineert Malick met het intiemste verhaal van een toparchitect die terugdenkt aan zijn jeugd. Aan de overweldigende liefde van zijn moeder, aan de hardheid van een autoritaire vader, aan de vele uren van spel en exploratie van de wereld samen met zijn broer. Een broer die op jonge leeftijd stierf.

Hoe kan dat? Hoe kunnen het leven, de bomen, de meisjes, de moeders, het zonlicht, het water, de wolken, de grassprieten te mooi zijn voor woorden en tegelijk ook inhouden dat een zonnige jongen vroeg sterft. De vraag wordt aan God gesteld, het gezin is gelovig. De slotbeelden kunnen worden geïnterpreteerd als Malicks antwoord op de vraag der vragen. Maar wat van The tree of life een bijna mystieke ervaring maakt, is pure cinema: een rijke opeenvolging van magnifieke beelden, al dan niet voorzien van magistrale muziek die nooit nog los te koppelen is van Malicks beelden.

zalen: Kinepolis, UGC De Brouckère, UGC Gulden Vlies