Vincent Bal over de bonte avonturen van Nono

Vincent Bal bewees zijn grote talent met de heerlijke Annie M.G. Schmidt-verfilming Minoes. Opvolging liet helaas elf jaar op zich wachten. Voor Nono, het ZigZag kind kon Bal Isabella Rossellini strikken. Maar de grootste troef is het hoge Kuifje-gehalte.

Nono, het ZigZag kind is gebaseerd op het gelijknamige boek van de bekende Israëlische schrijver David Grossman. Nono doet hard zijn best om op zijn vader te lijken, de beste politie-inspecteur ter wereld. Vlak voor zijn bar mitswa wordt hij ontvoerd door meesterinbreker Felix Glick. Het is de start van een bont avontuur dat Nono veel over zichzelf leert.

Nono werd een paar keer uitgesteld. U gaf de jeugdfilm voorrang op andere aanbiedingen. Waarom was u zo op deze film gebrand?
Vincent Bal: Gut feeling. Het boek van David Grossman raakte bij mij als mens een gevoelige snaar. Het is bovendien heel beeldend geschreven en als regisseur spotte ik heel wat scènes die me leuk leken om te verfilmen én waarvan ik vond dat ze mij wel lagen. De relatie tussen ouders en kinderen is een thema dat in al mijn werk terugkomt. Die relatie vormt ook de basis van de maatschappij. Ik ken veel volwassenen die nog altijd behoefte hebben aan de goedkeuring van hun ouders. Nono heeft zijn moeder verloren, ik heb mijn vader vroeg verloren. Ondertussen ben ik zelf vader en weet ik hoe het is om voor kinderen te zorgen.

De verzorgde vormgeving draagt bij tot de ouderwetse charme. Lang op zitten kauwen?
Bal: Ik vind dat er al zoveel lelijke dingen in de wereld zijn. Als ik een paar jaar van mijn leven besteed aan het maken van een film, en dus nog iets aan die al zo volle wereld toevoeg, dan moet hij toch wel een vorm van schoonheid bevatten.
Ik werk daarvoor samen met mensen die ik vertrouw: Walther Van den Ende (camera), Vincent de Pater (production design) of Bernadette Corstens (kostuums). Mooi is nooit het criterium. Het moet in het verhaal passen. De witte slee moet zo mooi zijn voor het contrast met de roestbak waarin Nono en Felix overstappen. Nono's leefwereld is in het begin gedempt van kleur, gebouwen zijn vierkant, grijs en bruin overheersen. Later, in Nice, zijn de gebouwen krullerig en halen geel en rood de bovenhand. Daar is allemaal over nagedacht. Het is meer dan mooie plaatjes maken.

Isabella Rossellini speelt niet alleen een belangrijke rol, net als in Blue velvet zingt ze een liedje.
Bal: Maar in Blue velvet is het maar een kort liedje en zingt ze fluisterend. Ik heb gevraagd of ze een stand-in wou voor het zingen. Ze vroeg over welk liedje het ging en dacht dat ze 'Whatever Lola wants' wel aankon. Dat is ook gebleken.

Liet Eric de Kuyper zich even snel overtuigen om die afgrijselijke sandalen aan te doen?
Bal: Oom Shmuel komt maar heel even in beeld, maar hij moet je bijblijven. We zochten iemand met een markant uiterlijk, maar vonden niemand. Walther Van den Ende stelde Eric de Kuyper voor. Dat vond ik een goed idee. Ik heb vroeger met plezier zijn boeken gelezen. De hoed van tante Jeannot speelt zich af in de buurt waar ik destijds woonde: Sint-Joost. Hij was heel tevreden over zijn figuratie.

Welke herinneringen bewaar je aan Brussel?
Bal: Ik heb er ontzettend graag gewoond. Ik kwam uit Gent en in Brussel ging er een wereld voor me open. Al die culturen die door elkaar lopen! Ik heb er tien jaar gewoond. Toen ik onlangs een half-en-half dronk in de Cirio realiseerde ik me dat ik die stad soms mis. Je moet er een tijdje wonen om ze te waarderen. Brussel is een acquired taste.

Nono, het ZigZag kind speelt voorlopig enkel in Vlaanderen