Marka: 'Aan Spotify verdien je niets, tenzij je Angèle heet'

Praten met Marka over zijn artistieke drive is een prettig privilege. De zanger heeft voor ons een fijn café-restaurant uitgezocht: The Post Local Bar in het landelijke Linkebeek, waar hij al dertig jaar woont, zonder zijn Brussels-Vloms accent uit Molenbeek te verliezen.

De oudere garde kent Serge Van Laeken, alias Marka, nog van de legendarische groepen Allez Allez en Les Cactus, waarmee hij begin jaren ’80 furore maakte. Jongeren interesseert het misschien om te weten dat de kinderen die hij samen met actrice Laurence Bibot maakte, Roméo Elvis en Angèle heten. Vrijdag speelt Marka een concert met zijn bevriende muzikanten in Het Huys in Ukkel om zijn recentste plaat Voodoo belge voor te stellen. Een thuiswedstrijd voor de man die altijd hard geknokt heeft voor zijn muzikale carrière, en nu het evenwicht heeft gevonden: tussen zelf muziek maken, genieten van het succes van zijn kinderen, gaan kijken naar de exploten van voetbalclub RWDM, en zelf zorgen voor wat exploten als jeugdcoach van de U9 van KHVC Linkebeek.

Vieux Rocker
“Ik heb geen werkuren meer,” aldus Marka bij zijn eerste koffie van de dag. “In mei word ik 62 en ik heb mijn leven zo kunnen arrangeren dat ik kan doen wat ik wil wanneer ik dat wil. Binnen drie jaar krijg ik een klein pensioen, maar ik zal altijd bijven opnemen en spelen. Met muziek maken is het een beetje zoals met gaan lopen: soms heb je er zin in en soms niet. De ene dag gaat het vanzelf, en de andere geraak je geen meter vooruit. Soms heb ik tijd en ideeën zat en schrijf ik ineens drie nummers op een paar dagen. Soms kijk ik drie weken niet naar mijn gitaar.”
Die gitaar is wel zijn belangrijkste werkinstrument. “Ik componeer altijd met de gitaar. Ik had ook een piano, maar ik ben eigenlijk geen pianist, dus die piano begon hier stof te vergaren. Omdat Angèle er vroeger al op speelde, heb ik haar gezegd dat ze deze mee moest nemen naar haar appartement.” Nummers ontstaan zo au fur et à mésure. “Sommige kunnen meteen een nieuwe plaat op, andere blijven soms jaren liggen. Het nummer ‘Pauvre type’ op Voodoo belge bijvoorbeeld is al twintig jaar oud. Ik heb het ooit eens opgenomen bij Art Mengo in Toulouse. Al die tijd heeft het op de bank moeten zitten, maar nu mag het meespelen, naast heel wat nummers die ik pas heb geschreven. Zo heb ik nog liedjes die al klaar zijn voor volgende albums. Mij neerzetten om ineens twaalf liedjes voor een nieuw album te schrijven, kan ik niet.”

Een album ziet Marka als een visitekaartje dat je om de twee jaar moet vernieuwen, waardoor je bestaat, interviews kan geven en concerten spelen. “Want aan Spotify verdien je niets aan je muziek, tenzij je Angèle heet.” Voodoo belge nam Marka op met zijn muzikale vrienden in een tot studio omgebouwde schuur in Dinant. "Ik moet mijn vrienden maar bellen en ze komen af. Als een nummer dan pas jaren later gebruikt wordt, zoals voor de film Le dernière tentation des Belges van Jan Bucquoy, dan bel ik ze op dat moment weer op om hen te betalen. We werken op basis van vertrouwen. Zo heb ik nu ook alweer een nummer klaar met een tekst van mijn vriend Jacques Duvall voor een volgend album. Voor elk album schrijft hij minstens één nummer. Op Voodoo belge is dat ‘Un vieux rocker’, waar ik nog altijd kippenvel van krijg.” Zelf is hij niet zo’n tekstschrijver. “Ik ben meer iemand van de actie. Als ik naar de teksten van mijn dochter of Stromae kijk, weet ik dat het niets voor mij is. Al heb ik voor dit album wel ‘Penelope Cruz’ geschreven - drie zinnen, maar dat is de bedoeling voor zo’n bluesnummer (grijnst) - en ‘Such a boy’ - een liefdesliedje voor mijn vrouw die mij die twee kinderen gegeven heeft.”

U2 marcheert niet
Concerten zijn Marka’s leven. Twee jaar geleden tijdens de pandemie, introduceerde hij zijn Tournee des villages. “Op een gegeven moment had ik er genoeg van thuis te zitten, dus deed ik een oproep op Facebook dat ik, zodra het zou mogen, in de zomer buiten in de dorpen zou spelen, overal waar ik een gage en een podium kreeg. Zo heb ik twaalf kleine concerten gespeeld. Vorig jaar hebben we hetzelfde gedaan en in augustus doen we het weer. Straks gaat het ook richting Lille en Parijs, daar denk ik nu al alle dagen aan.” Want in Frankrijk houden ze wel van wat ‘Voodoo belge’, weet Marka als geen ander. “Ik heb de Belgische mix van cultuurinvloeden al vanaf het begin verdedigd in Frankrijk. Mijn eerste single ‘Accouplés/Met z’n twee’ heb ik in het Frans en het Nederlands gezongen met Johan Verminnen. Dat nummer begint met Brussels: ‘Past daa scheun aa? Ja poepa, daa scheun past maa. Past dei poer aa? Ja poepa dei poer past maa. (Past die schoen je? Ja papa, die schoen past mij. Past dat paar je? Je papa, dat paar past mij).’ Leg dat maar eens uit op de Frans televisie! (lacht) Gelukkig zijn wij te klein om dikkenekken te zijn. Daarom kunnen we met onszelf lachen.”

Wat Marka ook weet is dat je als artiest goede en slechte tijden kan beleven. “Vroeger zat ik ervan in de put als het minder ging met mijn carrière. Ondertussen ben ik erop ingesteld dat er ook mindere dagen zullen zijn. Na Allez Allez en Les Cactus ben ik zeven jaar vertegenwoordiger in muziekinstrumenten geweest. Ik wilde toen eindelijk eens een serieus beroep, maar dat bleek toch niets voor mij. Mijn vrouw was zeven jaar jonger dan ik en haar artistieke energie waaide ons huis binnen. In 1992, ik was toen al vader van Romeo, gaf ik me drie jaar om artiest te worden in Frankrijk. Altijd maar cassettes opsturen naar Parijs. De laatste keer zelfs met een doosje pralines erbij: luister naar de muziek en eet de pralinen! Ik kreeg één positieve reactie van iemand die me wilde tekenen, maar op dat moment niet kon. Toen, in januari 1995, heb ik tegen mijn vrouw gezegd dat ik zou stoppen. Vlak daarna werd ze zwanger van Angèle en kreeg ik plots telefoon uit Parijs. Angèle werd geboren in december en bijna gelijktijdig kwam Merci d’avance uit. Waren mijn kinderen muzikant geworden als ik niet had doorgezet? Vanaf 1995 hebben ze mij bezig gezien, en hebben ze mee mijn cd’s verkocht op toernee. Als ik in de verzekeringen was gaan werken, was het waarschijnlijk allemaal anders gelopen.”

Het concert in Ukkel is voor Marka niet alleen vlakbij huis, maar ook in de gemeente waar hij als jongeling vaak naar concerten ging. Het nummer ‘La solution’ op Voodoo belge verwijst daar nog naar met een paar zinnetjes over een concert van U2 in 1980. “Je had toen zaal Le Vieux Saint-Job, waar Talking Heads nog hebben gespeeld voor wat sandwiches met americain. Maar je had ook de zaal Klacik aan de Chaussée de Saint Job. Nu is dat een verkoopzaal, maar toen waren er concerten zoals van Secret Affair, The Cramps, en U2. Toen heb ik bewezen dat ik op mijn twintigste al alles wist door te zeggen dat dat niet zou marcheren, U2.”

Acteur
Bij de single ‘Un vieux rocker’ hoort ook een even geestige als nostalgische clip. Met oude beelden van de kleine Serge gedraaid op de dag van zijn eerste communie in Molenbeek, gecombineerd met een remake van die beelden, met hetzelfde kostuum-met-korte-broek en op dezelfde locaties. “Twintig jaar geleden kreeg ik plots dat oude familiefilmpje dat ik nog nooit had gezien. Ik heb het toen laten digitaliseren. Toen kwam dit liedje en dacht ik, waarom zou ik niet teruggaan naar al die plaatsen waarvan er veel nog bestonden, zoals de kerk, het ouderlijk huis en de tuin?”
Wie Marka als acteur aan het werk wil zien, moet op Streamz naar de serie Fils de van regisseur Frank Devos kijken, waarin hij crimineel Franck Pistone speelt. “Toen ze me belden voor die serie dacht ik dat ze de verkeerde hadden, omdat mijn vrouw acteert. Maar Frank kende mijn zoon en belde voor mij. We hebben toen hier in het café afgesproken. Ik zei dat ik nooit geacteerd had, maar ik heb testen gedaan en wat lessen gevolgd en dat was allemaal heel plezant. Op een filmset word je toch wat meer in de watten gelegd dan wanneer je ergens een concert geeft in een zaal. Ik zou het dus zeker nog wel vaker willen doen.”

Op 24 maart treedt Marka op in Het Huys. www.hethuys.be
Zijn album Voodoo belge is uitgekomen bij Daring Music. www.marka.be