Amy Macdonald: girl next door met gevoelig (voetbal)hart

Tijdens de zomer van 2008 stond de toen pas twintigjarige Amy Macdonald haast onafgebroken op de hoogste spot van de hitparade met de meezinger 'This is the life'. Daar heeft ze geen sterallures van gekregen, zo blijkt vier jaar en drie studioalbums later.

"Het is niet omdat ik bekend ben en af en toe op een podium sta dat ik mezelf beter ga voelen," zegt Amy Macdonald, die voor haar doorbraak al een afkeer had van de celebritycultuur. "Ik ben gewoon dankbaar dat ik de kans heb gekregen om te doen wat ik het liefst doe: zingen en liedjes maken. Ik kan de wereld rondreizen met mijn beste vrienden, mensen waarvan ik weet dat ze echt om me geven." Eerder dit jaar verscheen met Life in a beautiful light al haar derde langspeler. Bang om als eendagsvlieg bestempeld te worden is ze niet. "Ik heb altijd stevig met mijn voeten op de grond gestaan. Na het succes van 'This is the life' lag ik ook niet wakker van een opvolger. Niet te veel piekeren, gewoon doen wat je graag doet, én positief blijven is het beste advies dat ik iedereen kan geven." Precies dat ongebreidelde optimisme dat dan nog eens lijkt te komen van een sympathieke girl next door lijken de fans te appreciëren.

Hopelijk ben je niet meer boos op ons, Belgen, nadat we Schotland onlangs naar huis hebben gevoetbald.
Amy Macdonald: (Schiet in de lach) Nee, hoor. Ik had die avond een tv-optreden, waardoor ik de wedstrijd heb gemist. Dat was waarschijnlijk een goede zaak.

Ik vraag het je omdat er enkele voetbal-gerelateerde songs op je nieuwe plaat staan.
Macdonald: Ja, 'Pride' (dat ze mocht zingen tijdens de Olympische Spelen, tp) gaat bijvoorbeeld over de trots die ik voelde opzwellen toen ik enkele jaren geleden in Hampden Park het Schotse volkslied mocht zingen. De ervaring om te zingen voor 50.000 supporters pakte me zo dat ik er wel een song over moest schrijven. Ik krijg inspiratie van de meest uiteenlopende zaken, zolang ze maar één ding gemeen hebben: dat ze me raken. Ook al hou ik van voetbal en racewagens, ik ben ook een heel gevoelig meisje.

Je zingt onder meer over de Chileense mijnwerkers en over de Egyptenaren die op straat kwamen voor meer vrijheid. Het zijn toch vaak massabewegingen die je inspireren.
Macdonald: Mm, sommigen denken dat er achter 'Across the Nile' een politieke boodschap zit, maar dat klopt niet. Ik word nu eenmaal emotioneel als ik mensen samen gevoelens van geluk zie delen en dan grijp ik naar de pen. Maar meestal vind ik toch inspiratie dichter bij huis.

Zoals in 'Left that body long ago', over je grootmoeder die aan alzheimer overleed?
Macdonald: Dat liedje heeft me geholpen om haar dood te verwerken. Ik heb het in de eerste plaats voor mezelf geschreven, maar als het andere mensen steun kan bieden, word ik daar ook goedgezind van.

"The green and the blue come between me and you on a Saturday afternoon" klinkt als Glasgow Rangers-supporter uit je leven gegrepen.
Macdonald: Ja, dat is het ook. Ik zie al mijn fans even graag, ook zij die voor de groenhemden van Celtic supporteren. Maar tijdens die negentig minuten sta ik aan de kant van de blauwen.

Amy Macdonald
wanneer: 2 & 3 december 12 (+ Andy Burrows) om 20.00 uur
tickets: €32/35
-----------