Arsenal: 'Film en muziek zijn familie van elkaar'

“Het idee is dat mensen op de tonen van de muziek in en uit de film kunnen stappen.” Hendrik Willemyns zei het lang voor hij Dance! Dance! Dance! gemonteerd had, maar voegt nu de daad bij het woord. Na de première op Film Fest Gent is Arsenal op tournee vertrokken met hun hybride filmconcert.

Ook z’n eigen silhouet zit nu symbolisch verscholen achter het witte filmdoek met de beelden, die hij met kameraadje John Roan en een lokale crew ging schieten in Japan. Zo krijgen we ook visueel een versmelting van beeld en muziek.

Willemyns, geschoold als monteur en klankman aan de Brusselse kunstschool RITS, heeft eigenlijk nooit echt kunnen kiezen en beseft dat ook de toekomst voor Arsenal ligt in het scherpstellen van die fusie.

“Met zes platen op ons palmares zijn we niet meer van de jongsten, en in het buitenland zit niemand op ons te wachten. Iemand van platenlabel Beggars Banquet zei me onlangs dat ze alleen nog beginnende artiesten tekenen, liefst jonge gasten die ze kunnen kneden.”

De toenadering tussen muziek en beeld leidde in eerste instantie tot een documentaire bij Outsides. Dat werd een grotere documentaire bij Lotek. Met Paper Trails volgde een Canvas-reeks die losstond van een Arsenal-album en waarin Willemeyns op zoek naar de roots van zijn favoriete romans (Murakami’s Norwegian Wood in dit geval) al eens in het land van de rijzende zon terechtkwam. “Lokemo sloot daarbij aan, en nu is er voor het eerst een fictiefilm.”

Wat was het grootste verschil met de documentaires?
Hendrik Willemyns: Het is fucking duur om een film te maken. Vroeger deed ik de camera en John de klank, en we waren vertrokken met zijn tweeën. Nu was er een 13-koppige crew. Het was een investering, maar dat risico wilden we nemen, want zelfs al zouden we mislukken, we zouden blijven groeien.

Tijdens de opnames werden jullie geconfronteerd met de pijnlijke nasleep van de tsunami van maart 2011.
Willemeyns: De opnames vonden plaats in Iwate, een klein kustdorpje in het noorden van Japan. Daar was de tsunami tien meter hoog. Maar we hebben de gevolgen van de verwoesting vooral gezien toen we op location hunt waren. Toen zijn we ook één keer letterlijk wakker geschud door een aardbeving. In Sendai. Dat ligt vlak boven Fukushima. Eerst riep ik nog ‘John, stop daarmee’, toen dacht ik dat er een vrachtwagen voorbij reed, maar meteen daarna was er dus tsunamialarm. Een dag later stond er ook in de Belgische kranten: 7.3 op de schaal van Richter. Onze tolk heeft veel schrik gehad. Maar gelukkig was het maar een tsunami van dertig centimeter. Als je een zandkasteel gemaakt had op het strand, was dat wel weg.

Hoe is het Japanse tsunamitrauma verwerkt in de film?
Willemeyns: Een deejay woont op het 26ste van een appartementsblok in Tokyo en ziet het meisje dat hij achtergelaten heeft op het platteland en gestorven is in de tsunami elke nacht verzuipen voor zijn raam. Ze zweeft er als een soort van onderwatergeest, en stikt tot de zon weer opkomt. De deejay heet niet toevallig Furu, wat ‘vallen’ betekent in het Japans, maar ook afwijzen of dumpen. Naar analogie van Paper Trails wilde ik iets maken over muziek, maar het moest dieper snijden dan een documentaire, en de film en de muziek moesten familie van elkaar zijn.

Een verhaal maken over een deejay die last heeft van spoken uit het verleden: wat zegt dat over jullie?
Willemeyns: Dat we iemand die faalt interessanter vinden dan iemand die succesvol is.

Was het niet lastig om ter plaatse als buitenlander met weinig credentials een filmploeg samen te stellen?
Willemeyns: Regisseur Ken Ochiai, iemand die héél graag draait, is er in geslaagd Dean Fujioka, een plaatselijk popidool, Ayumi Ito, die al speelde in een kortfilm van Michel Gondry over Tokyo, en supertalent Aoi Morikawa te strikken. Dat is alsof we hier een film zouden maken met pakweg Bent Van Looy en Marie Vinck.

Arsenal

* 18/12, 20.00, UITVERKOCHT, Ancienne Belgique, Brussel

* 19/12, 20.15, €15/28/29, CC De Meent, Alsemberg