Blackie & The Oohoos: stemmig mysterie en psychologische terreur

Ze worden weleens de begeleidingsband genoemd van Flying Horseman, maar dat doet afbreuk aan de fantasievolle droomwereld die Blackie & The Oohoos op eigen kracht scheppen, getuige het gruwelijk mysterieuze 'Song for two sisters'.

In de schaduw van de Antwerpse Onze-Lieve-Vrouwekathedraal ligt de charmante koffiebar Witzli-Poetzli. We hebben er rendez-vous met Loesje Maieu (30), die hier geregeld de klanten bedient, en, zo blijkt, ook met zus Martha (21) en hond - nee, niet Blackie - Mil. Met zijn drieën delen ze sinds kort hetzelfde huis. De twee zussen vormen al jaren het meerstemmige hart van Blackie & The Oohoos, de even dromerige als duistere Antwerpse cultband. Hun sfeerscheppende vermogen heeft na een in eigen beheer uitgebracht debuut nu ook een platenfirma bereid gevonden te investeren. Song for two sisters refereert met zijn naïeve, geheimzinnige sfeer aan 'Chelsea girls', destijds geschreven door Lou Reed en Sterling Morrison voor hun muze Nico.

De titelsong, gaat die over jullie?
Loesje Maieu: Ja. Het is een simpele, haast kinderlijke tekst, die tegelijk heel hard is. Ik zat in een relatie waarin ik de dominante kracht was. Het beeld dat we samen nu bij dat nummer hebben, wij getweeën in een bos, is best gruwelijk. Alsof we onze gezamenlijke minnaar zouden opsluiten en psychologisch terroriseren.

Twee zussen in één band: dat moet een oneindige bron van inspiratie en spanningen zijn.
Loesje: We wonen sinds een halfjaar ook samen. (Grappend) Nu kunnen we dus ook gewoon thuis ruzie maken in plaats van alleen tijdens de repetities.
Martha Maieu: We weten wat we aan elkaar hebben.

En wanneer je elkaar beter met rust laat?
Martha: Ja, (kijkt naar Loesje) al kan ze soms best opdringerig zijn. Dat valt nu nog meer op omdat ons huis geen deuren heeft. Er mag dus maar één soundtrack door het huis weerklinken, en we kunnen geen jongens mee naar huis nemen…
Loesje: Toen wij zes jaar geleden begonnen met de groep was mijn zus amper vijftien en nog wat volgzamer. Die tijd is voorbij, maar we hebben alle conflicten overleefd. Vroeger waren er ook koppels in de groep. Ook daar zijn we sterker uit gekomen.

Waar zijn jullie samen beginnen te zingen?
Loesje: Martha zat op de schoot van mama en ik ernaast aan de piano. Ik herinner me 'Au clair de la lune'…
Martha: …en Kate Bush, en Zap Mama! Ik was gek van hun ritmes en stemmetjes.
Loesje: Moeder maakte ook zelf muziek, met veel etnische invloeden en in een verzonnen taal. Vroeger schaamden we ons ervoor, maar nu beginnen we het cool te vinden. Het experimentele hebben we van vader, een kunstschilder. Soms jamde hij met een oude viool of contrabas, mét zijn werkhandschoenen aan. Heel grappig.

Zingen stopt voor jullie niet bij Blackie & The Oohoos en Flying Horseman.
Loesje: Ik heb backings gezongen op de vorige plaat en tournee van Raymond, en onlangs ook bij An Pierlé.
Martha: Ik voor Sukilove, de band van onze producer Pascal Deweze. Ik zou wel vaker zo'n studio-opdrachtjes willen doen. Ik wil niet één stem hebben.
Loesje: Dat is het lastige: je belandt snel in het singer-songwritervakje. Ik vind dat ik te veel bezig ben met de tekst, waardoor de zangmelodie ondergeschikt raakt. Maar we hebben niet de poëtische vertelkracht van pakweg Leonard Cohen of Townes Van Zandt. Voor ons derde album zou ik daarom graag wat minder tekst schrijven en meer focussen op de melodie.

Blackie & The Oohoos
wanneer: 9 januari 2013 om 21.00 uur
tickets: €5
----------------