The Bony King of Nowhere: 'Ooit koop ik een boerderij'

Bram Vanparys alias The Bony King of Nowhere heeft niet veel nodig om indruk te maken. Een akoestische gitaar, zijn bitterzoete stem, en een hoop stilte. "Alles wat overbodig is, smijt ik weg."

Bram Vanparys gaat op het puntje van het pluche zitten in de interviewruimte van zijn platenfirma. De jonge Gentenaar ziet er een stuk opgeruimder uit dan bij ons vorige gesprek, anderhalf jaar geleden. Hij heeft nu meer zijn eigen pad gevonden, vertelt hij. Die grote carrière zal hem worst wezen, zolang hij maar trouw blijft aan zichzelf. Die route lijkt hem bizar genoeg meer aandacht te brengen dan ooit. Zijn derde, titelloze album is een parel die ook buiten Vlaanderen muziek-lustigen bekoort.

Een plastiekje met suikerwafel lonkt om geopend te worden, maar de knokige koning gaat te veel op in zijn betoog om eraan te beginnen. Opengeslagen op de bank ligt Under milk wood van Dylan Thomas. Hij leest het al voor de derde keer, poëzie is voor hem puur kicken op taal. Dylan Thomas, is dat niet "de schrijver waar Bob Dylan zich naar heeft genoemd? Goh, ik denk dat Dylan gewoon op zoek was naar een interessante naam," zegt Vanparys.

Op zijn titelloze derde album is Bawb meer een referentie dan Radiohead, waarmee hij op zijn debuut uitentreuren werd vergeleken. Maar in zijn eerlijke, afgekloven folksongs schemeren net zo goed Leonard Cohen en Townes Van Zandt door, om Neil Young niet te noemen. Vanparys heeft zijn gloedvolle sound verder uitgepuurd. Zijn uit zoete melancholie opgetrokken stem krijgt enkel weerwerk van een stel simpele akoestische gitaren. In die eenvoud ligt zijn kracht.

Je bent voor de opname van je album naar de Ardennen getrokken. Drong een retraite zich op?
Bram Vanparys: Ik wilde alle nummers in mijn eentje inblikken, en daarvoor heb je geen studio nodig. Maar thuis lukte het niet. Ik had al veel te lang thuis gezeten, dat is dodelijk voor de inspiratie. Je moet ook de hele tijd bezig zijn met je sociale leven, telefoons opnemen, e-mails beantwoorden. Daarom werk ik graag 's nachts, als de wereld slaapt. Ik moet af en toe eens kunnen wegvluchten uit de hedendaagse stroom. Nu, ik kan goed alleen zijn, maar ik omring mij ook graag met vrienden.

Je bent terechtgekomen in Mirwart. Wat voor plek was dat?
Vanparys: Een petieterig dorpje van negentig inwoners vlak bij de uitgestrekte bossen van Saint-Hubert. Ik heb daar twee weken gezeten in een afschuwelijke bungalow uit de sixties, met muizen als mijn enige metgezellen. (Lacht) Ik wilde elke dag een song opnemen, en dat liep prima. Tot ik op een ochtend naar de acht takes luisterde, en ik tot mijn afgrijzen vaststelde dat het niet klopte. Er zat geen samenhangend gevoel in. Ik heb zonder omkijken alles van mijn harde schijf gewist en ben dan twee dagen gaan zwerven door de bossen. Toen ik terugkwam heb ik in één nacht alles op band gezet.

Voor de soundtrack van Les Géants zat je ook in de volle natuur. Ik begin de indruk te krijgen dat je geen stadsmens bent, ook al woon je in Gent.
Vanparys: Ik ben een kind van het platteland, ik heb tot mijn twaalfde in Oosterzele gewoond. Ik zoek dat steeds vaker op, Gent voelt almaar minder aan als een thuis. Het begint al met voor je uitkijken, in een stad kun je dat niet. Ooit koop ik een oude boerderij en ga ik op de buiten wonen.

In 'On my way home' zing je dat je alles wilt achterlaten, ook wat je geleerd hebt in het leven.
Vanparys: Ik heb een halfjaar geen songs geschreven. Ik begon dat stereotiepe bestaan van een artiest hier in Vlaanderen te leiden: te veel tijd hebben. Sommigen kunnen zich daar goed in vinden, maar ik niet. Ik werd daar depressief van. Op de duur moest ik mij verplichten om op te staan en te schrijven, zonder succes. Tot ik begon te beseffen dat dat kwam doordat ik niet in beweging was. Geest en lichaam zijn verbonden met elkaar, als je met je lichaam niks doet, dan raakt je geest in een lome, ongeïnspireerde toestand. Als reactie daarop kwam 'On my way home' plots aanwaaien. Daarna heb ik besloten om nooit meer bewust bezig te zijn met het schrijven van liedjes. En nu komen ze op de meest onverwachte momenten. Vanmorgen had ik nog tien minuten tijd om mijn trein te halen, even mijn gitaar bovengehaald en hup, een song geschreven.

'Travelling man' geeft aan dat je graag onderweg bent. Je hebt zelfs drie weken in Italië getoerd.
Vanparys: In die periode dat het slecht ging heb ik tegen mijn management gezegd dat ze maar tournees moesten boeken, of dat nu iets zou bijbrengen tot dat stomme gegeven van een 'carrière' of niet. Italië heeft in die zin niks opgeleverd, maar ik werd er echt gelukkig van.

De weerslag van die trip horen we in het dylaneske 'Lonesome girl'.
Vanparys: Ik begin meer en meer te beseffen hoe belangrijk die tour was. Het was de perfecte combinatie van natuur, reizen en muziek. Ik kon mij volledig verliezen in een soort zeventiende-eeuws troubadoursbestaan, van stad tot stad door een land reizend om mijn verhalen te vertellen. Vree inspirerend. Ik heb toen meer poëzie dan liedjes geschreven. Oorspronkelijk was 'Lonesome girl' een gedicht van dertig strofen dat ik op een ochtend in Rome heb gepend. Tijdens een autorit door de Apennijnen ben ik uitgestapt en heb ik die tekst in tien minuten op muziek gezet. 's Avonds heb ik het meteen gespeeld. Ik heb wel een paar strofen weggesmeten. (Lacht) Dat is hoe ik werk: wat geen meerwaarde biedt, wordt genadeloos geschrapt.

The Bony King of Nowhere

wanneer: 22 december 2012, 20.30 uur, €15,
waar: CC STROMBEEK, www.ccstrombeek.be
-------------

wanneer: 11 januari 2013, 20.30 uur, €17
waar: WESTRAND, www.westrand.be

-------------

wanneer: 13 februari 2013, 20.00 uur, €16/19
waar: AB, www.abconcerts.be