CD: Meuris

De new-wave-invloeden zijn opzichtiger op het eerste album met originele songs dat Stijn Meuris uitbrengt onder zijn eigen achternaam. Maar daarnaast blijft de zanger middels rake observaties kanttekeningen plaatsen bij de wereld rond hem, dit keer nog wat fatalistischer, wat dan weer mooi aansluit bij de muzikale inkleding.

Tegenwoordig geeft zanger Stijn Meuris gewoon toe dat hij de naam Noordkaap misschien iets te vroeg heeft opgegeven. In 2000, het jaar van de split, vond hij het niet integer om door te gaan met een stel andere muzikanten in zijn rug.

Maar sindsdien is het verloop rond satellietzender Meuris, die het nog een klein decennium volhield rond de planeet Monza, even typerend geworden als de olifant-in-een-porseleinwinkelverschijning, die iets schreeuwerigs deed dat toch aanleunde bij poëzie.

Dat altijd opnieuw beginnen, gesticulerend en met diezelfde onbehouwen urgentie, schoon schip makend met het verleden, en toch ook weer niet helemaal, kleurt ook deze worp observaties over dichtbij en verder weg.

De eerste single, '1974', was nog een in nostalgische gitaren gedrenkt zelfportret, over "een wereldkind, half kleurenblind" van amper tien dat uit de provinciale sleur wilde breken, maar nog moest wachten op zijn beurt en daar hoorndol van werd.

Elders richt dat wereldkind zijn pijlen op de bredere samenleving, het meest pertinent in 'Ik denk dat ik hem al een beetje ken', waarmee Meuris zich niet zonder ironie tracht in te leven in de mens die iets te gedwee een nieuwe, jonge leider volgt. En ook al rockt het soms heftig, dreigt er iets of is de desillusie totaal, Meuris klinkt vaker dan we van hem gewoon zijn nostalgisch en understated, vooral in zijn zang.

Volgend jaar wordt hij vijftig, en hij lijkt nu al een stand van zaken te hebben opgemaakt. Rooskleuriger klinkt het zeker niet, maar de eerste zweem van berusting is daar, en die aanpak blijkt nu en dan efficiënter dan wild molenwieken.

5 maart 2013, 20.00 uur, €12, Ancienne Belgique