The Colorist: Nieuwe kleuren voor Emiliana Torrini

De Antwerpse vrienden-percussionisten Kobe Proesmans en Aarich Jespers pendelen graag tussen pop en experiment. Hun onorthodoxe aanpak bij The Colorist verleidt nu ook de IJslandse zangeres Emiliana Torrini.

Na de Braziliaanse Cibelle en de Zweedse Sumie Nagano is het de beurt aan de frêle IJslandse Emiliana Torrini om haar composities te laten inkleuren door The Colorist. Ze stond al langer op het verlanglijstje van de ervaren Antwerpse ritmetandem die er een missie van heeft gemaakt om het popgetinte repertoire van hun gasten onder te dompelen in hun eigen muzikale melkweg. Die koppelt zelfontworpen instrumenten aan verrassende arrangementen, en dat telkens in een bezetting op maat van de gastster. Met Emiliana Torrini, die enkele jaren geleden een grote hit had met 'Jungle drum', speelt het collectief in grote Europese concertzalen. "Een samenwerking met The Colorist hoeft geen tournee te zijn," zegt Kobe Proesmans. "Het kan ook een remix van één bepaald nummer of een soundtrack zijn. Ik maak graag de vergelijking met het strijkensemble Kronos Quartet. Op een bepaald moment deed de aard van hun projecten er niet meer toe; je herkende toch altijd hun specifieke geluid." The Colorist is duidelijk een langetermijnproject, want ondertussen werden al contacten gelegd met Olivia Merilahti van de Franse indiepopband The Dø en met (de Canadese zangeressen) Emily Haines en Leslie Feist.

Op jullie voorkeurslijstje staan artiesten die jullie muzikaal bijzonder appreciëren, maar je weet toch nooit op voorhand of ze jullie ook als mens liggen?
Aarich Jespers: Nagel op de kop. Je probeert dat tussen de regels door te lezen, maar het risico blijft.
Kobe Proesmans: Zo hebben we Emiliana eigenlijk maar één keer een uurtje gesproken, backstage na haar optreden in Het Depot in Leuven. Daarna hebben we geskypet. We voelden een warme persoonlijkheid, maar het blijft altijd afwachten tot iemand daadwerkelijk achter de microfoon plaatsneemt. Daar kan zich altijd een metamorfose voltrekken.

Jullie hebben nog nooit iemand uit jullie lijstje moeten schrappen?
Proesmans: Nee. Maar je kan onze samenwerkingen met Sumie en Cibelle bijvoorbeeld niet met elkaar vergelijken. Ook al liep het met die laatste niet vanzelf, muzikaal waren beide samenwerkingen even waardevol. Ik heb al met veel muzikanten op een podium gestaan die geen vrienden zijn, maar waarmee ik wel fantastisch kon samenspelen. Anderzijds lukt het soms niet met je beste vrienden. (Kijkt naar Jespers) Gelukkig gaat het bij ons goed… in twee richtingen.

Was Emiliana meteen enthousiast?
Proesmans: Ja, ze was oprecht blij met de eerste akoestische remix die we haar toestuurden. Nadat we haar arrangementen van acht nummers hadden bezorgd, was ze zelfs zo onder de indruk dat ze ons vroeg om dubbel zoveel tracks 'in te kleuren'. We hebben met veel plezier een tandje bij gestoken.

Hebben jullie haar repertoire grondig geanalyseerd vooraleer jullie beslisten welke nummers ingekleurd zouden worden?
Proesmans: Ja, maar we hebben niet alleen gekozen op maat van The Colorist. Vaak volgden we gewoon ons buikgevoel, en behielden we alleen de zanglijn en de popstructuur. De rest vonden we opnieuw uit. Met al onze slaginstrumenten hebben we er wel extra op gelet dat het geen jam werd. Mijn opstelling is ook helemaal anders dan bij een normaal drumstel. De klank staat centraal. Er zijn bijvoorbeeld geen cimbalen. Verder fungeert een wasdraad als basklank, doen beddenlatten dienst als wasbord en vervangen woodblocks de snaredrum. We zien onszelf hier dan ook niet als drummer en percussionist, maar gewoon als instrumentalisten, die hun instrumentarium bepalen in functie van de song.

Ik veronderstel dat 'Jungle drum' bij de selectie zit?
Proesmans: Het was zelfs de grootste uitdaging, omdat het ons melodisch en ritmisch niet zo aansprak. Maar we wilden er ook geen gimmick van maken door bijvoorbeeld helemaal geen drumgeluid te gebruiken. De tekst had toch een bepaalde lichtheid nodig. We zoeken bewust niet het rariteitenkabinet op. Iedereen moet het kunnen begrijpen.
Jespers: Het fijnste is om experiment te brengen naar een publiek dat er niet mee vertrouwd is. Met een poprepertoire lukt dat beter.
Proesmans: Gedurfde klanken popmuziek binnensmokkelen is altijd een gemeenschappelijke drijfveer geweest. Als ook de niet zo avontuurlijke luisteraar mee is, dan is onze avond geslaagd.

Hoe zijn jullie eigenlijk op het idee gekomen om met The Colorist zelf geluiden te gaan ontwikkelen? En wie zijn jullie voorbeelden?
Proesmans: De kindertheatervoorstelling Brooddoos, die we maakten voor BRONKS, was de kiem. We wilden meer doen met de sound van de (afval)materialen die we gebruikten, ze hanteren als echte instrumenten. Niet zomaar eens kloppen op een emmer of een fles omdat dat plezant is. The Colorist is geen afvalhoop waarvan wij vinden dat die leuk klinkt. De manier waarop artiesten als David Byrne en Damon Albarn op zoek gaan naar geluiden is daarbij ook een inspiratie geweest.
Jespers: Harry Partch (Amerikaanse componist en instrumentenbouwer, tp) was bepalend, net als Tom Zé. Ik heb altijd gedacht dat wij een zachte, vriendelijke versie zouden zijn van Einstürzende Neubauten. Niet vanwege hun industriële klanken, maar vanwege het experiment. Door de typische rock-'n-rollinstrumenten uit te sluiten, omdat ze dikwijls zo dominant zijn dat ze het avontuur op de achtergrond tenietdoen, komen we sowieso in een totaal ander klankenspectrum terecht.
Proesmans: Moesten Aarich en ik een arrangement schrijven voor bas, drum, gitaar, keys en zang, dan zouden we snel in een keurslijf vervallen. Nu verplichten we onszelf om telkens haast van nul te beginnen, en dan is alles mogelijk.

The Colorist feat. Emiliana Torrini

data: 26/10, 19.00

waar: Ancienne Belgique, Brussel-Stad