De menselijke fantasiewereld van Gemma Ray

Ook op haar nieuwste album 'Island fire' staaft de Engelse singer-songwriter Gemma Ray de stelling dat ze niet in een vakje te stoppen is. Als een kameleon met een fantasierijk kleurenpalet blijft ze een van de best bewaarde geheimen van de hedendaagse popscene.

Twee jaar geleden bracht de zangeres het uitstekende coveralbum It's a shame about Gemma Ray uit - en dat zonder Lemonheads-cover. Wel van de partij: Mudhoney, Lee Hazlewood, Buddy Holly, The Gun Club en Sonic Youth. Van die laatste soundgeselaars hoor je trouwens enkel maar de tekst van 'Drunken butterfly'. Die heeft Ray op de themasong van de Polanski-klassieker Rosemary's baby gezet. Het is gewaagd, maar het klinkt vooral origineel en creepy.

En dan is er nog haar versie van de traditional 'Bei mir bist du shein', hier vooral bekend in de versie van The Andrew Sisters. "Maar het was ook een groot succes in Nazi-Duitsland", vertelt ze ons vanuit haar nieuwe thuis Berlijn, "tot men er achter kwam dat het nummer Jiddische wortels had. Dan werd het er verboden, maar het blijft natuurlijk een geweldig leuke song om te zingen." Dat doet ze in het Jiddisch, het Duits en het Engels.

Ray's liedjes laten zich moeilijk over één en dezelfde kam scheren. Ook op haar meest recente studioalbum Island fire waaien ze met spreekwoordelijk gemak alle richtingen uit. Dat zou weleens te maken kunnen hebben met haar achtergrond. "Ik werd door mijn ouders wel aangemoedigd om muzikaal te zijn: we hadden thuis bijvoorbeeld een piano," zegt ze daarover. "Maar er werd niet zoveel naar muziek geluisterd, zodat ik wel verplicht was om dieper in mezelf te woelen. Er waren invloeden: vrienden lieten me Pink Floyd horen, ik had een boon voor de psychedelische bands uit de sixties, en toen ik opgroeide kon je niet voorbij de grunge-rage. Maar als muzikante heb ik altijd meer inspiratie gehaald uit geluiden die ik me verbeeldde. Wat ik creëer is vaak een reactie op de opwinding die ik ervaar als ik een of andere rauwe klank ontdek."

Oogmasker
"Ik heb weinig met het hele popicoongedoe," klinkt het gemeend. "Dat is vernis. Pas als er een menselijk element of een klein foutje in je opnames zit, wordt het de moeite. Neem nu mijn debuut The leader (2008): de songs daarvan kan ik nog steeds brengen met overtuiging, terwijl ze gemaakt zijn in een periode dat ik heel ziek was en amper buiten kwam (Ray leed aan CVS, tp). Ik had de energie niet om meer dan een halve dag aan een song te spenderen. Dat leverde takes op waar ik niet helemaal tevreden over was. Maar later ontdekte ik dat het precies de kleine foutjes zijn die een album menselijk en tijdloos maken. Daardoor worden mensen het meest geraakt. Ik hou mijn liedjes graag open, zodat iedereen ze kan interpreteren. Eigenlijk is het mijn wereld door de ogen van de luisteraar. Mijn wereld op een welomlijnd moment dan, want een studio zie ik als een tijdscapsule: je kan er een bepaalde sfeer of periode uit je leven mee vastleggen en uitdrukken."

Momenteel is Ray in de studio een instrumentaal album bij elkaar aan het puzzelen. "Het is een soundtrack bij een imaginaire film. Voor Island Fire spendeerde ik veel tijd aan de pre-productie, nu heb ik me meer restricties opgelegd, en dat zorgt voor een eenvoudiger, haast tribal palet. Ik wil een speciaal vinylpakket uitbrengen inclusief enkele novelty items die het comfort van de luisteraars verhogen, hen toelaat even te verpozen, de ogen te sluiten en de muziek in zich op te laten nemen, zodat ze er eigenhandig een film bij kunnen verzinnen. Ik dacht aan een oogmasker als hoes."

20.00, €11/14