De psychedelische power van The Hickey Underworld

"Het is wat vrouwelijker, sensueler. De songs zijn zachter. Er zit meer rust in. Vind je niet?" Zanger Younes Faltakh overvalt ons over het nieuwe album van The Hickey Underworld. Nu, neem nooit zomaar wat aan van het Antwerpse zootje ongeregeld dat de draak steekt met de franjes van de pop- en rockscene, maar het moet gezegd: I'm under the house, I'm dying klinktminder dichtgesnoerd dan hun drie jaar oude, de aarde opensplijtende debuut.

De Rock Rally-winnaars van 2006 deden voor de productie opnieuw een beroep op Das Pop, het mixen lag in handen van Dave Sardy. Superpro's die de band een, welja, volwassen geluid gaven. Het withete breekijzer van hun eerste album, op temperatuur gebracht door een moker van een ritmesectie, de meedogenloze riffs van gitarist Jonas Govaerts en de verschroeiende zang van Faltakh, wordt af en toegeblust. Faltakh gelooft niet meer enkel in de oerkreet om zijn demonen uit te zweten, en fraaie details in de gitaarlijnen en keyboards diepen hun sound uit. Ze geven de plaat een psychedelische, uit donkere krochten opwellende, rauwe textuur mee.

Jullie hadden eind 2009 al vijftien demo's klaar. Nu zijn we drie jaar verder. Zijn jullie trage werkers?
Younes Faltakh: Hou het op 'zeer selectief' en 'perfectionistisch'.
Jonas Govaerts: Het is niet nodig om elk jaar een plaat te maken. Zeker niet als je jezelf niet wilt herhalen. Dan moet er soms wat leven tussen zitten.
Faltakh: Het opnemen is snel gegaan, tien dagen, één song per dag, live in de studio.

Hoe komen de songs van The Hickey Underworld tot stand? Een oerknal?
Faltakh: Die oerknal komt op het einde, het is een achterwaarts proces. Het begint vaak traditioneel en rustig, op akoestische gitaar of keyboard. Nogal saai, eigenlijk.
Govaerts: Daarna wordt het gevaarlijker. Hoe wij klinken is niet iets bewusts. Onze drummer, Jimmy (Wouters), mept loeihard, wij moeten daar overheen raken. Het is goed dat die songs zo klein beginnen, want dan weet je dat ze werken. Dan is het niet lawaai om het lawaai.

De sound is minder gebald dan jullie naar de punkrock van de jaren 1990 verwijzende debuut. Hebben jullie de seventies ontdekt?
Govaerts: Eindelijk wat geld om effectpedaaltjes te kopen, hè. Een beetje delay, wat chorus. Dan kom je al snel in de jaren 1970 terecht. Nu, ik denk dat we eerder teruggrijpen naar bands die al voor een revival van die sound gezorgd hebben, zoals Comets On Fire.
Faltakh: Ik hoor meer sixties, Hendrix, The Beatles.
Govaerts: We hadden ook de middelen om wat te klooien met keyboards en dat soort dingen.

Er zijn een paar zachtere nummers op het album beland, zoals 'Pure hearts and mud'.
Govaerts: We waren het een beetje beu om alleen maar punksongs te spelen. Als je alleen maar hard gaat, verlies je op het einde wat effect.
Faltakh: Het was tijd om wat gas terug te nemen. Dat is ook beter voor mijn stem, want elke keer in overdrive gaan is zeer slopend. Nu kan ik ook croonen. (Glimlacht)Govaerts: Er zijn een paar songs waarop je Younes' stem hoort breken. Dat is spannend om te horen, dat hij op zijn grens zit.
Faltakh: 'Pure hearts and mud', dat was erover eigenlijk. Ik was toen ziek en hees. Zeer slecht voor de stem…
Govaerts: … maar zeer goed voor de plaat. (Lacht)

I'm under the house, I'm dying zou de titel van een horrorfilm kunnen zijn. Zijn jullie fans?
Govaerts: Horror vind ik nogal beperkend. Ik hou meer van fantasy. Donker gaan én veel kleur gebruiken, dat past goed bij onze muziek.

Die titel vertelt een heel verhaal op zich.
Faltakh: Van honden wordt gezegd dat ze zich verstoppen als ze voelen dat hun uur gekomen is. Ze trekken weg van alles. Ik vond dat een mooi beeld. Dat wegvluchten van dingen heb ik ook, met periodes.

Ik hoor opnieuw veel woede en angst.
Faltakh: Er zit vooral veel verlangen in.
Govaerts: De titelsong is bijna euforisch.
Faltakh: Het is natuurlijk 2012, het einde van de wereld komt eraan.

Op jullie albumhoes prijkt een vrouw met het gezicht van een alien. Zeer bevreemdend.
Govaerts: Younes heeft daar een mooie uitleg voor: het is de outsider die gevierd wordt op een feestje, de freak die een heldin wordt. Het heeft geloof ik een jaar geduurd voor we een geschikt beeld hadden. Die foto is gemaakt door Dimitri Karakatsanis, de broer van Nicolas.
Faltakh: Dat visuele aspect van in een band zitten vinden wij belangrijk, omdat je je toch ook beeldend wilt profileren.
Govaerts: Dat kruipt in je onderbewustzijn. Nevermind van Nirvana is voor mij onder water, in het blauw, gewoon door die hoes. Als je een goed beeld kiest, bepaalt dat de sfeer voor de hele cd. Veel toffer dan gewoon met z'n vieren te staan poseren.Jullie vorige plaat werd ook in het buitenland verdeeld. Heeft dat iets opgeleverd?
Govaerts: Weinig, maar we waren ook niet goed gemanaged. Daar hebben we iets aan gedaan, hopelijk lukt dat nu beter.

Jullie zijn zelfs in de UK gaan optreden, voor Belgen nog altijd een oninneembaar bastion.
Govaerts: Je moet daar gaan spelen om te weten hoe hard dat is. En het is hard. Je moet vooral een goeie strategie hebben, en dat ontbrak toen.
Faltakh: We hebben een paar keer in Londen gestaan, telkens voor dertig man. Leuk hoor, maar het is knokken.

De recensent van de BBC vergeleek jullie met The Mars Volta. En met Guns 'N Roses.
Govaerts: Dat herinner ik mij. Ik vond het een belediging voor Slash, maar vooral lazy writing. Misschien was het de bandana van Axl Rose die het 'm deed. (Lacht)
Faltakh: En de snake dance, die doe ik ook wel eens op het podium.

UITVERKOCHT
-------------