Destroyer: het geluid van verval en exces

Dan Bejar is een van de productiefste en meest dwarse muzikanten uit Vancouver. Met zijn band Destroyer stelt hij nu zijn toegankelijkste plaat voor. “Ik heb er tien keer langer over gedaan dan anders.”

Sinds midden jaren 1990 verschenen er van de Canadese muzikant ruim twintig albums, de bekendste als (lead)zanger van The New Pornographers, maar de meeste en de eigenzinnigste bracht hij uit met zijn eigen cultband, Destroyer.

De cryptische, soms politiek geladen teksten en de experimentele voordracht schrikten het grote publiek steevast af. Kaputt noemt hij nu zijn eerste échte poging om een popplaat te maken. De uitgebeende folk van de beginjaren heeft plaatsgemaakt voor een mix van genres, stijlvol gearrangeerd met een vette knipoog naar de betere softrock uit de eighties.

Maar makkelijk was het niet. "Ik heb niet zo'n poppy smaak. Ik luister veel naar ambient, naar soundtracks en naar jazz, naar Vangelis, Miles Davis én Ryuichi Sakamoto, en af en toe naar Engelse popmuziek, zoals Roxy Music. Ik veronderstel dat dat allemaal doorsijpelt in mijn nieuwe composities. Normaal duurt het twee maanden om een plaat af te werken, dit keer had ik twintig maanden nodig. (Lacht) Ik maak het de luisteraar niet makkelijk. Ik streef het geluid van verval na, en van exces. Ik koppel een zekere grandeur graag aan misbruik, en zing over verlies en verloren zijn."

Dit album werd voor de verandering zeer goed ontvangen. Doet dat je iets?
Dan Bejar: Natuurlijk, maar ik daag dat geluk niet uit, ik klink er niet op, want het verandert mijn leven niet. Dat heb ik vijf jaar geleden gemerkt na de release van Destroyer's rubies, dat in Noord-Amerika ook zeer goed onthaald werd. Het helpt vooral om optredens vast te leggen. Anderzijds wil ik me steeds minder opdringen aan de buitenwereld. Als men wil luisteren, des te beter. Indien niet, ook goed. Ik laat me op deze tournee omringen door zeven muzikanten, maar toch zonder ik me graag af.

Op de hoes zien we je ook ietwat geïsoleerd zitten naast enkele Japanse toeristen die genieten van een panorama van Vancouver.
Bejar: Ja, typisch. Ik woon er nog steeds, maar het is een moeilijke stad voor muzikanten. Er zijn niet zoveel plekken om op te treden. De ruimte is duur. Maar als grote muziekfan kon ik niet weerstaan aan de lokroep van het rockmilieu. Ik ben altijd geobsedeerd geweest door muziek. Dat ik uiteindelijk ook op het podium belandde, is eigenlijk meer een bijproduct. Pas de jongste jaren voel ik me min of meer op mijn gemak voor een publiek.

Dat is ook te merken aan je stem. Waarom zing je plots zo zacht?
Bejar: Ik kan me tegenwoordig beter concentreren. Vroeger dronk ik eerst nog een glas whisky om er daarna vol voor te gaan. Nu zing en speel ik meer gecontroleerd. Ik gebruik mijn stem ook meer als een geluid en een instrument dan als een verlengstuk van mijn persoonlijkheid. Zo is er een betere wisselwerking tussen tekst en muziek ontstaan. Vroeger liet de band zich leiden door mijn teksten, nu niet meer. Ik schrijf minder woorden, zodat er meer ruimte vrijkomt voor de muziek.

uur: 19.30 uur
tickets: €12/15