Falling Man: Sam Louwyck laat alle remmen los

Sam Louwyck zette vorig jaar een punt achter zijn danscarrière, maar hij is niet bij de pakken blijven zitten. Dit jaar is hij te zien in liefst vijf internationale filmproducties, inclusief een hoofdrol naast Monica Bellucci. Als frontman van het noisecombo Falling Man heeft hij bovendien een nieuwe uitlaatklep gevonden.

"Dat gevoel kende ik nog niet," zegt de 47-jarige ex-danser, choreograaf, acteur en performer, die ons een eerste keer opviel in de clip van dEUS' 'Theme from Turnpike' en later ook furore zou maken als Windman in Tom Barmans Any way the wind blows en op tal van internationale podia. Nu is hij dus ook 'zanger'.

Sam Louwyck (foto: tweede van links): "Zowel het directe contact dat je tijdens concerten hebt met je publiek als de samenwerking met de bandleden is heel anders dan hoe ik het gewoon ben. Er zijn minder compromissen nodig." Drummer Sven De Potter beaamt dat je zeker tijdens café- en kleine clubconcerten het zweet letterlijk kunt ruiken: "Live is het heel intens. De set die wij neerzetten, pakt het publiek in. Zeker nu Sam daar staat om de meute op te zwepen, beginnen concertgangers vaak al vanaf het eerste nummer over elkaar te tuimelen. Sam was echt wat we zochten: iemand die nog nooit gezongen had, maar wel zijn eigen interpretatie gaf en zich kon inleven in onze ideeën."

"Ik wou het een keer proberen, alle remmen loslaten," vervolgt Louwyck. "In het begin hebben we de afspraak gemaakt dat ik ook niet hoefde te zingen als dat niets toevoegde. Dat vond ik belangrijk." De bandleden zien zijn vocale bijdragen ook eerder als een extra instrument dan als een zangstem. Live zuigt hij met zijn performance alvast alle aandacht naar zich toe. "Sinds Sam meespeelt, ís hij ook het personage Falling Man," zegt De Potter. "Vroeger speelden we gewoon beestachtige rock-'n-roll. Maar toen Sam opkwam in de 4AD met zijn wit geschminkte gezicht, een blad op zijn hoofd en in pak, vielen alle monden open. Eerst afstand creëren om het publiek daarna opnieuw mee te zuigen, het werkte."

De magie van het vallen
Falling Man verwees aanvankelijk naar de man die als een performancekunstenaar op de straten van New York overal neervalt. "Het is ook één keer gebeurd op de scène, dat ik steil achteroverviel. Dat was een magisch moment," lacht Louwyck, die begrijpt waarom we de vergelijking maken met Windman, ook "een out-of-space-karakter". Al is de sfeer in een rockgroep anders dan die op een filmset of een theaterpodium. "Het is allebei heel intens, maar met de groep bouwen we aan een langetermijnproject. Dat perspectief ontbreekt bij een filmcrew. In de muziek vind je ook makkelijker een zekere cool."

De teksten van Falling Man ontstaan vaak als een stream of consciousness, maar soms heeft Louwyck een afgelijnd idee, zoals bij 'Stripper', een van de tien tracks op de titelloze debuutplaat. "Dan wacht ik tot we samenkomen, luister ik naar de muziek, en spring ik in het moment. 'Stripper' is gebaseerd op een bezoek aan een striptent in Montreal, de mooiste die ik ooit zag, zowel qua interieur als qua menselijkheid. Oude vent in smoking aan de ingang, rode loper, klapdeurtjes, maar vooral: op een zondagmiddag kon iedere vrouw er strippen. Ze betaalden een forfait van 15 dollar aan de bar, en alles wat ze daarna verdienden, was voor hen. Dat ging veel verder dan het platte schoonheidsideaal. Je zag dat die vrouwen zich goed voelden in hun vel, goesting hadden om de mannen een onvoorwaardelijke fantasie van het moment te bezorgen."

Falling Man (+ Pop, 1280 & Udarnik)

data: 30/1, 19.00

tickets: €8

waar: Magasin 4