The Felice Brothers pimpen hun americana met elektronica

Ze leken zo weggelopen uit een sessie van The basement tapes, de gebroeders Ian, James en Simone Felice, in hun band vergezeld van Christmas Clapton en Greg Farley. Maar vier jaar en drie albums na hun (Europese) debuut Tonight at the Arizona zijn de kaarten flink door elkaar geschud voor The Felice Brothers. Simone Felice heeft de band ondertussen verlaten om zich op zijn schrijversambities te concentreren en muzikaal hebben de Amerikanen de americana van Bob Dylan en The Band uit hun kleren geschud.

"Inderdaad. We waren die constante vergelijkingen flink beu," zegt bassist Christmas Clapton (24) aan de telefoon. "Nu, ik kan het wel begrijpen hoor, we speelden veelal akoestische nummers, en schreven van die verhalende songs. Bovendien wonen we nog niet eens zo ver van Woodstock, in de Catskill Mountains in upstate New York, waar The Band Music from Big Pink opnam en waar Dylan een tijdje gewoond heeft. Maar zelf zag ik de gelijkenissen niet zo. Er zoveel bands die doen wat wij doen. Goed, eigenlijk mogen ze ons vergelijken met eender wie hoor, het zal me wat."

Op jullie nieuwe album experimenteren jullie met synthesizers, samplers en drumcomputers. Dat is nieuw.
Christmas Clapton: We hebben op korte tijd een pak albums uitgebracht, dat was onze leerschool. Songs schrijven, onze instrumenten onder de knie krijgen. Nu was het tijd om onze sound op te poetsen. Komt daarbij dat we ondertussen wat beter in het geld zitten. Geld om synths enzo te kopen, nieuwe speelgoedjes. Het is leuk om oude en nieuwe dingen te laten clashen. 'Oliver Stone' bijvoorbeeld, heeft de structuur van een klassieke song à la Irving Berlin, maar we hebben 'm gepimpt met Brian Eno-achtige ambient.

Radiohead en Stevie Wonder zouden ook belangrijk geweest zijn.
Clapton: Tijdens een van onze vorige Europese tournees, was ik mij aan het doodvervelen tijdens een lange busrit door Duitsland. Ik had mijn iPhone mee en heb toen 'Kid A', de vierde cd van Radiohead gedownload. Het duurde een eeuwigheid! (Lacht) Dat heeft me zeker 600 dollar gekost. Maar dat album heeft me wel geïnspireerd om nieuwe klanken te gaan ontdekken. En Stevie Wonder, tja, de hele band is gek op zijn muziek. Wat hij allemaal doet met keyboards en synths, dat heeft niemand geëvenaard.

In 'Fire at the Pageant' ontwaar ik zowaar een hiphopbeat.
Clapton: Er waaien veel geprogrammeerde beats door de plaat. We hebben altijd veel naar hiphop geluisterd. Tijdens de jaren 1990, toen Notorious B.I.G. en Wu-Tang Clan MTV kleurden. Rap is altijd huge geweest in Amerika. Ik hou van de poëzie, de aandacht voor de woorden, hun taaltje. Veel rockbands hebben shitty lyrics in vergelijking met rap.

Jullie hangen jullie album op aan Celebration, Florida, het Disney-stadje waar vorig jaar voor het eerst in vijftien jaar een moor gebeurde.
Clapton: Dave, onze nieuwe drummer, is opgegroeid in Florida. Dat beeld van het doorprikken van die veilige, rooskleurige fantasiewereld vonden Ian en ik erg intrigerend. Dat idee komt in een paar songs terug, we schilderen niet echt een vrolijk beeld van Amerika vrees ik.

In 'Cus's Catskill Gym' hebben jullie het over "Iron Mike". Dé Mike Tyson?
Clapton: Inderdaad, ja. Toen hij jong was heeft Tyson in de buurt waar Ian opgroeide in een reform school gezeten, waarna hij ging trainen in Catskill bij Cus D'Amato. Tyson was een soort held, de onoverwinnelijke bokser die iedereen knock-out mepte. Daarna ging het alleen maar bergaf met hem. Een tragisch verhaal, zoals dat van zoveel mensen.

(Het optreden was oorspronkelijk voorzien voor 14 december 2011 maar werd verplaatst naar 22 maart 2012.)