Flat Earth Society: pubertijd van een onconventionele bigband

De opwinding om in een bom van lawaai te zitten, ervoer Peter Vermeersch voor het eerst op zijn twaalfde, toen hij mee mocht repeteren met de lokale harmonie. De klarinettist in korte broek van toen runt met Flat Earth Society intussen al dertien jaar zijn eigen bigband die dwars door low- en highbrowcultuur toetert.

Peter Vermeersch is pas sinds vanochtend opnieuw aangespoeld in thuishaven Gent. Midden in de 'jubileum'-tournee met zijn vijftienkoppige orkest Flat Earth Society (FES) trok hij met muzikant David Bovée een week op muzikale ontdekkingsreis naar Gambia. Het resultaat van hun kruisbestuiving met de scene van Banjul is deze zomer te zien op Theater Aan Zee. Met een bevlogen betoog over onder andere de rol van de koraspeler in de Afrikaanse samenleving wrijft de componist en bandleider de slaap uit zijn ogen, waarna we focussen op het onconventionele combo dat hij, naar zijn grote voorbeeld Duke Ellington, nog lang in stand wil houden.

Jullie bestaan nu dertien jaar, hebben net 13, jullie dertiende plaat, uitgebracht, én zijn bezig aan een jubileumtournee. Anderen zouden er niet mee wegkomen, jullie wel.
Peter Vermeersch: Toen we tien jaar bestonden, had ik geen zin in een jubileumfeest. "Laten we dat doen als we dertien zijn," gekscheerde ik toen al. In feite is het nog een beter scharniermoment omdat onze pubertijd begint. (Lacht)

Is 13 een synthese van jullie geluid?
Vermeersch: Veeleer van het parcours dat we hebben afgelegd. Ik weet nu beter hoe een orkest in elkaar zit en als componist maak ik daar gebruik van. We zijn allemaal ook dertien jaar ouder, hebben meer metier, maar ook kinderen, soms kleinkinderen. Dat neem je allemaal mee in de dynamiek van de band. Het verschil met vroeger is dat we nu, en dan vooral tijdens concerten, ook heel klein durven te gaan.

FES balanceert nog steeds bewust op de dunne lijn tussen jazz en variété.
Vermeersch: We knoeien graag aan die lijn, ja. We zijn ook altijd meer James Ensor dan Titiaan geweest. In die zin zijn we echt Belgisch. Ons land is in 1830 volkomen kunstmatig in elkaar gedraaid. Die absurditeit heeft zich doorgezet in ons surrealisme. Een leraar van me noemde het ooit een verhevigde vorm van realisme: er zodanig over gaan dat je het niet meer herkent. Vulgair, populair en volks, maar ook ondoorgrondelijk en compleet geschift. Die rare combinatie tussen low- en highbrow is ons vertrekpunt.

Vlak na de oprichting van de bigband zei je dat iedereen onvervangbaar was.
Vermeersch: Daar sta ik nog steeds achter. Het is hogere wiskunde om al de agenda's op elkaar af te stemmen, maar het helpt dat de muzikanten er veel voor overhebben. We hebben een trombonist ook nooit vervangen door zomaar een andere. Het was een persoonlijkheid die moest vervangen worden. Dat hoor je in de muziek.

Als bandleider moet je af en toe ook scheve situaties rechttrekken.
Vermeersch: Dat heeft meestal met persoonlijke problemen te maken, maar dan nog wil ik niet de ambetante nonkel uithangen. Anderzijds ben ik ook geen geweldige psycholoog. Ik mis radars in mijn hoofd. Gelukkig vullen anderen die leemte op. Of alles wordt na een concert bij pot en pint uitgepraat, de vloeibare psycholoog.

Flat Earth Society
wanneer: 30 maart 2013 om 20.30 uur
tickets: €10
----------