Geike Arnaert: 'In Brussel voel ik me in het buitenland'

“Het is de eerste keer dat ik iets in handen heb dat echt van mij is,” zegt Geike Arnaert - de voornaam volstaat tegenwoordig - met zachte stem, maar niet zonder enige trots. De zangeres uit het Heuvelland, intussen al zeven jaar thuis in Brussel, is uit haar cocon gekropen en leert vliegen. Met vallen en opstaan, maar op haar manier.

"Het is niet evident geweest en ik had het niet alleen gekund," zegt ze. "Maar dat het er niet eerder van is gekomen, had dus meer te maken met mijn onzekerheid dan met een gebrek aan capaciteiten." Het had natuurlijk ook te maken met de rol waarin ze werd uitgespeeld binnen de groep waarvan ze elf jaar het gezicht en de stem was. De breuk met Hooverphonic levert een op het eerste gehoor wat weerbarstig solodebuut op, met veel elektronica-lagen die zich rond haar stem wentelen, maar het is tegelijk een solide stap richting eigen toekomst.

Ze lacht wat nerveus. Bizar genoeg is op de voorgrond staan ook voor de voormalige frontvrouw van een van België's succesvolste bands nog steeds wennen. De omgeving helpt het ijs ontdooien. Ze ontvangt ons in Le Max, een informele Italiaanse eettent in Schaarbeek, met op de eerste etage een knus rooksalon waar de zonnestralen op een prachtige novemberdag naar binnen priemen. Maar we zijn hier niet om Cubaanse sigaren te roken of de revolutie te prediken… of toch een kleine misschien?

Warmer
Want ook die sfeersetting voelt nieuw aan. Los van Hooverphonic mag het allemaal wat losser en minder gestileerd. We herinneren ons de glimmende Europese persvoorstelling van Blue Wonder Power Milk, de plaat waarop Geike debuteerde voor Hooverphonic, in het Atomium. En latere interviewsessies in hartje Brussel, in café 'Les Roi des Belges' en in het chique 'Amigo hote'l of in de wat saaiere kantoren van platenmajor Sony.

Even later valt ook Geike's vriend en manager binnen. De Brusselse acteur Sam Touzani verwelkomt ons joviaal. Zijn stevige handdruk voelt een pak warmbloediger aan dan die van Alex Callier van Hooverphonic. Precies het temperament waar Geike behoefte aan had om For the beauty of confusion, een werk van lange adem, af te ronden. "Zijn relativerende toetsen verlichten mijn soms nogal zware teksten."

Op The Magnificent Tree, de eerste plaat die je volledig met Hooverphonic afwerkte, schreef je mee aan twee nummers: het titelnummer en 'Pink fluffy dinosaurs'. Alex vond je schrijfstijl toen heel abstract. Is dat veranderd?
Geike: Voor de buitenwereld misschien niet zoveel. Maar een nummer als 'Icy' mag voor de luisteraar dan misschien vele verschillende richtingen uitgaan, in mijn hoofd is het heel consistent. Er hoefde voor mij ook geen eenduidig verhaal in te zitten, met een begin en een einde. Maar zelf zou ik mijn plaat nooit abstract noemen. Daarvoor heb ik er teveel van mijn persoonlijkheid ingestopt. Omdat het allemaal zo dicht bij mezelf staat, voelt de plaat veeleer warm aan.

Sam Touzani heeft mee geschreven aan de teksten. Hoe ging dat concreet? Zaten jullie voor een nummer als '107 windows' dan samen uit het raam te kijken?
Geike: (Lacht) Nee, nee, het vertrekt altijd van mijn idee. Ik zat dus alleen naar buiten te staren, en ik kijk vanuit mijn appartement inderdaad uit op verschillende huizenblokken en al die ramen. Maar als ik verstrikt raakte in mijn eigen teksten, dan ging ik bij Sam te rade. Dat werkte heel goed, ook al moest het via een omweg: ik vertaalde mijn Engelse teksten eerst naar het Frans en zijn aanvullingen in het Frans zette ik dan weer om naar het Engels. Maar die onverwachte wendingen maakten het interessant en verrijkend. Neem nu 'Icy'. Everyone is blind here, zing ik, in een song die uitpuilt van het wantrouwen. Om een en ander te relativeren reikte Sam me dan het beeld en I'm the queen of moods aan. Ik herinner het me nog goed: we zaten in een heel goed Thais restaurant in Parijs en ik was in de wolken. Door de combinatie van die twee beelden viel alles in zijn plooi. Sams relativerende noot bracht de verlichting waar het nummer om smeekte.

Klankbord
Had je zo'n klankbord nodig, dicht bij jou?
Geike: Sowieso, want ik had ook geen zin om eender wie toe te laten. Dan zou ik het gevoel krijgen dat anderen het zich toe-eigenen. Misschien klinkt dat heel egoïstisch, maar de nood was heel hoog om alle touwtjes zelf in handen te houden, om voor elke stap verantwoordelijk te kunnen zijn. Bij Hooverphonic had ik op een bepaald moment bewust gekozen voor een consequente scheiding tussen mijn privéleven en mijn carrière. Ik snapte Alex dan ook wanneer hij zei dat hij niet wist wie ik was. Die doorgedreven scheiding heeft een tijdje gewerkt, maar zeker als je met muziek bezig bent, toch iets dat je met je hart doet en heel je wezen uitdrukt, is dat op termijn onhoudbaar. Nu heb ik keuzes gemaakt puur en alleen omdat ik er in geloofde.

In tegenstelling van wat de fans misschien verwacht of gehoopt hadden, zit je stem niet altijd vooraan in de mix op For the beauty of confusion?
Geike: Mijn stem is heel belangrijk voor mij. Het is mijn instrument. Ik uit er behoorlijk wat mee, maar wat er rond die stem zit moet evenveel vertellen. Ik had ook geen zin in een stijloefening. En die verwarring zit echt overal, zeker in de teksten. Soms lijkt ze op tristesse, maar verwarring vond ik een schoner woord.

Was er ook verwarring toen je het platte Heuvelland inruilde voor de grootstad? Was Hooverphonic destijds een manier om de kerktoren te ontvluchten? Ik meen me te herinneren dat gsm's en socialenetwerksites in die tijd nog geen gemeengoed waren.
Geike: Als plattelandstiener droomde ik van de stad, waar muzikanten op straat spelen. Die dwaze romantische beelden hebben altijd door mijn hoofd gespookt. En ik kreeg inderdaad mijn eerste gsm pas toen ik al bij Hooverphonic zat. Maar ik zag het niet zozeer als een vlucht, eerder als het volbrengen van een droom. Eerst kwam ik terecht in Gent, nog steeds mijn favoriete stad in Vlaanderen. Maar verhuizen naar een grootstad als Brussel is nog een ander paar mouwen.

Je kunt er iets anoniemer door het leven gaan. Misschien spreekt dat je wel aan?
Geike: Klopt. Je hebt niet de indruk dat je voortdurend iemand kan tegenkomen die je kent. Bovendien krijg je er constant het gevoel in een ander land te zitten. Heerlijk! Ik hou van al die verschillende talen, culturen en mogelijkheden. Het inspireert. Anderzijds kan ik altijd terecht bij mijn twee zussen, Kaat (backing vocaliste bij Geike, maar ook actief bij Tommigun en Sutrastore, red.) en Anne, die eveneens in Brussel wonen. Ik ben hier ondertussen al lang, dus een andere, grotere stad wenkt, maar dan zou ik België moeten verlaten en dat ligt momenteel nogal moeilijk.

Inderdaad, het is zelfs nog wachten op de officiële live vuurdoop.
Geike: Spannend. Ik kijk er echt naar uit, want optreden heb ik het meest gemist. Ik werk samen met heel goede muzikanten, maar daar de leiding overnemen is nieuw voor me. Ik leer elke dag dus ontzettend veel bij. De uitdaging is om alle mankementen die nu nog in de show zitten één voor één weg te werken, zodat ik mijn muziek niet alleen aan het publiek kan voorstellen, maar hen ook meezuig.

start: 20.00 uur
tickets: 13 / 16 / 19 euro
-----------------