Het solomoment van Fabian Fiorini

Voor een goed jazzconcert hoef je niet noodzakelijk het nachtleven in te duiken. Zo organiseert Les Lundis d’Hortense regelmatig middagconcerten in de intieme concertzaal van het MIM. De volgende gast is pianist Fabian Fiorini.

Zijn naam klinkt niet meteen bekend in de oren, maar sinds Fiorini twintig jaar geleden opdook in de Belgische muziekwereld bouwde hij een indrukwekkend cv op.

Zijn werkterrein: de avontuurlijke driehoek gevormd door jazz, hedendaags en klassiek. Zo waren er concerten en opnamen met zowel Aka Moon en Octurn als Ictus (recent bracht het ensemble nog een gloednieuwe compositie van hem in het kader van Ars Musica).

Hij werkte met diverse dans- en theatergezelschappen waaronder Rosas, Ultima Vez en Het muziek Lod. Onder de andere muzikanten met wie hij het podium deelde, vinden we onder meer Chris Joris, Baba Sissoko, Stefano Bollani en Pierre Vaiana. Fiorini geeft daarnaast les aan het conservatorium in Brussel en werkt de laatste jaren geleidelijk aan een eigen repertoire uit. Zo maakte hij in 2008 de zwaar onderschatte trio-cd Something red in the blue.

In het MIM speelt Fiorini solo. "Het blijft dé formule om te improviseren, maar het is vooral het voortzetten van een traditie uit de klassieke muziek. Als je het klassieke repertoire overloopt, stel je vast dat er heel wat stukken voor solopiano bestaan. Indertijd kochten de mensen partituren om die zelf thuis te spelen. Radio, cd's, internet of Spotify hadden ze toen niet."

Verboden te kuchen
Een ander aspect dat Fiorini zeer belangrijk vindt bij een soloconcert is de intimiteit. "Vroeger zat ik vooral in de trip van thema, ritmiek en akkoorden. Nu verkies ik meer en meer een lyrische aanpak. Dat heb ik geleerd dankzij het begeleiden van klassieke zangers. Omdat ik in Cinematek regelmatig livemuziek speel bij stomme films heb ik ook ervaren dat je je moet leren beperken en vooral ook dat je nooit schrik mag hebben om stiltes in te bouwen."

Fiorini heeft al beslist wat het wordt in het MIM. "Daar trakteer ik het publiek op standards. Dat is eveneens het voortzetten van een bepaalde traditie: evolutie door een continue zoektocht. Je moet het verleden kennen, maar je mag niet kopiëren. Of zoals mijn vroegere aikidoleraar het extreem stelde: 'Learn and forget'. Ik heb net een dertigtal voorstellingen achter de rug van Shakespeares King Lear waarin ik de rol van Scarlatti vertolk. Wat een inzicht en moderniteit die componist had! Ik ga hem zeker niet kopiëren maar het zet mij wel aan om op mijn manier andere dingen uit te proberen."

Wie het over solopiano in jazz heeft, komt onvermijdelijk bij Keith Jarrett terecht, de man die eist dat het muisstil is in de zaal en er zeker niet gekucht mag worden. "Zo ver drijf ik het niet. Net zoals zoveel anderen begon ik echt met piano toen ik Jarretts The Köln concert hoorde. Met de jaren nam ik toch wat afstand. Hij blijft een grote indruk nalaten maar zijn excentrieke kantje trekt mij niet zo aan. Het andere uiterste is de pianist die een losse en directe band opbouwt met zijn publiek maar bij wie de muziek daardoor op de achtergrond verdwijnt. Zo hoort het evenmin natuurlijk. Zelf probeer ik de gulden middenweg te vinden."

aanvang: 12.30 uur
------------