Ian Clement: 'Muziek is altijd een dialoog'

"Alles is mogelijk in deze vreselijke, afschuwelijke kutwereld," zegt Ian Clement. De Gentse frontman van het woeste rockbeest Wallace Vanborn trekt op zijn soloplaat een dolk richting zijn demonen. tom zonderman

"Muziek is mijn religie," lacht Ian Clement schuchter op het einde van ons gesprek op een Brussels terras, terwijl de cirkelzagen rondom ons in een storm ontsteken. Met Wallace Vanborn ontketent hij kolkende gitaarstormen, maar met zijn soloalbum laat hij een onvermoede, fijnzinnigere kant ontluiken. Een donkere kant weliswaar, geworteld in rauwe, Led Zeppelin-achtigebluesfolk en soulvolle arrangementen uit de koker van Dan Auerbach.
Met zijn getormenteerde verhalen trekt Clement ten strijde tegen de demonen die door zijn hoofd spoken. Zijn plaat heet niet zomaar Drawing daggers. "Lions, liars, guns & God voelde al zo'n beetje aan als een offensief, Drawing daggers zou je een spin-off kunnen noemen. Het voelt vaak alsof ik moet opboksen tegen van alles en nog wat. En het trekken van een dolk, dat klinkt ook als het begin van iets, er spreekt vastberadenheid uit."

"Gather the tools / Buckle the belt / Assemble the men / It's time to explore", trapt 'The explorer' af. Vanwaar die verkenningsdrang?
Ian Clement: Dat nummer is een beetje een statement, ik scheur mij af van Wallace Vanborn en ik begin een nieuw avontuur. Ik wil veel dingen uitproberen. Zie het als een leuze: alles is mogelijk, er is geen juist of fout. Er is alleen maar zoeken. In de wereld wordt er te veel zwart-wit gedacht, terwijl er zoveel grijs is.

Het sop dat je trotseert tijdens je solovaart oogt woelig.
Clement: Je voelt wat storm en oorlog, ja. Dat is hoe ik in het leven sta. Het ene moment valt het allemaal goed mee, het andere is het alsof je tegen een muur loopt.Drawing daggers is opgedragen aan Jacques Clement.
Clement: Dat is mijn vader. Een halfjaar geleden is hij plots gestorven. In sommige songs is dat doorgesijpeld, zoals in 'Interview'. Daarin vertel ik het verhaal van een oude man wiens blik naar binnen keert. Hij is eerder bang van de wereld, in plaats van moedig om te gaan met de dingen. Ik heb met mijn vader veel ruzie gemaakt over de weg die ik opging, en ook over zijn manier van kijken. Je moet je best doen om het goede te blijven zien, en te beseffen dat alles mogelijk is in deze vreselijke, afschuwelijke kutwereld, die tegelijk een fantastische, mooie wereld is.

Wallace Vanborn is een oerkracht. Deze plaat is ingetogener en geraffineerder. Je maakt zelfs ruimte voor een draailier.
Clement: Opnieuw: er is geen juist of fout. Zo'n instrument creëert enorm veel sfeer, het sleurt je meteen mee. Het is ook bijzonder luid. (Lacht) Ik hou van sferische muziek die op instinct draait, die werelden schept, die suggereert eerder dan je de pap in de mond geeft.
Er zijn ook blazers te horen van Jon Birdsong, en nog een stuk of wat andere muzikanten.
Clement: (Knikt) Eigenlijk is het raar om van een soloalbum te spreken, want er doen elf of twaalf mensen mee. De plaat is opgenomen in een studiootje in de Ardennen, waar ik iedereen om de beurt naartoe liet komen. Eerst babbelden we wat om elkaar beter te leren kennen, en daarna speelden we de partij in. Ik vond het fantastisch om hun perspectief op mijn nummers te zien. Muziek is altijd een dialoog, net als alle goede kunst.

Stoemp!: Ian Clement
wanneer: 6 juni 2013 om 21.00 uur
tickets: gratis
waar: Merlo, Baksteenkaai 80, Brussel, www.stoemplive.be